İnsanı yaşat ki!

Tezcan Gökçe, Ermenek’teki maden cinayetinde hayatını kaybeden işçilerden biriydi.
‘Cinayet’ diyorum çünkü artık bu ülkede madende işçi ölümüne ‘kaza’ demek için ya yüzsüz ya da utanmaz olmak gerek.
Hangisi kaza?
Hangi biri?
Kaza bir olur iki olur üç olur bilemedin dört olur...
* * *
Türkiye’de madende insan ölümünün adı, ‘kaza’ filan değil, en iyi ihtimalle tedbirsizlikten dolayı ölüme sebebiyet vermektir.
Ve bu sebebiyetin bir numaralı zanlısı devlettir!

[[HAFTAYA]]

* * *
Hani fıtrat, kader filan diyorlar ya...
Bir bakıma doğru aslında...
Bu işin fıtratında değil ama Türkiye’de madencinin kaderinde -sayelerinde- ölüm var!
* * *
Geçen hafta Türkiye madende oğulları Tezcan’ı yitiren 75 yaşındaki Recep ve Ayşe Gökçe’yi konuştu...
Ayşe Teyze’nin “Oğlum yüzme bilmezdi. Suyun içinde ne yaptı? Geceleri uyuyamıyorum” sözleri ve Recep Amca’nın oğlunun cenaze töreninde giydiği yırtık lastik ayakkabıları vicdanı olan herkese “Ah” dedirtti.
Oysa esas vicdan acıtan, esas “Ah” dedirten Ayşe Teyze ile Recep Amca’nın hali değil devletin bu olaya bile makarna-kömür refleksiyle yaklaşıyor olmasıydı.
Makam aracına atlayıp bir zahmet acılı ana babayı ziyaret etmek, özür dilemek yerine ‘vali talimatıyla’ yırtık lastik ayakkabılar değiştirildi.
Bu kadarla da kalmadılar...
Her değeri parayla ölçen zihniyet, acılı ana babaya özre de bir fiyat biçmişti:
Recep Amca ile Ayşe Teyze’ye dün 140 TL ‘kusura bakmayın’ aidatı bağlandı.
* * *
Edibali, Osman Bey’e ne nasihat ediyordu hatırlıyor musunuz?
“Ey oğul...
...İnsanı yaşat ki devlet yaşasın!”
* * *
‘İnsanı’ diyor...
‘Yaşat’ diyor...
‘Devlet’ diyor...
Hani Osmanlıcısınız ya...
Hani muhafazakar demokratsınız ya...
Hatırlatayım istedim: Devletin en büyük önceliği vatandaşına ‘insan’ muamelesi yapmaktır.