Nereye gidiyoruz?

Ülkeyi yönetenler 15 yaşındaki çocukların Facebook hesapları yerine kendi dillerine mukayyet olmayı deneseler Türkiye şu an çok daha yaşanabilir bir ülkeydi.

Çünkü böyledir... Kitleler üzerinde karizmatik gücü olan liderlerin eylemde ve söylemde bu kadar öfkeye meylettiği bir toplumda şiddetin önüne geçemezsiniz.

Türkiye’deki şiddet salgınının son mağduru gazeteci Ahmet Hakan oldu. Ama buraya gelene kadar bakanlardan tut siyasi parti genel başkanlarına, sporculardan tut sanatçılara kadar herkes bir şekilde en kaba haliyle şiddetten nasibini aldı ve almaya devam ediyor.

Korkarım bu gidişle sonu da gelmeyecek. Sanki ülkeyi kendisi yönetmiyormuş gibi mikrofonu her eline aldığında memleketin başına gelen her türlü musibetin sorumlusu olarak gazeteleri ve gazete patronlarını gösteren zihniyet “eylemlerine” devam ettiği sürece dün Murat Sancak’ı bugün Ahmet Hakan’ı yarın kim bilir hangi şiddet mağduru meslektaşımızı konuşacağız.

Başta Cumhurbaşkanı ve Başbakan olmak üzere siyasi arenadaki liderleri Türkiye’nin bugünkü halini görmeye davet ediyorum: Sokaklar tahammül etmek bir yana dursun, kendi gibi düşünmeyeni yok etme eğiliminde canavarlarla doldu. Ve bu canavarlar sizlerin eseri olan kamplaşmanın, ayrışmanın zirve yaptığı bugünün Türkiye’sinde hiçbir dönem olmadıkları kadar rahat hareket ediyorlar.

Siyasilerin ve onların güdümündeki medyanın sistemli bir şekilde “Şucu, bucu...” ilan ettiği meslektaşlarımızdan biri ölümden döndü. Linç kültürü; “Şucu, bucu...” ilan ederek insanları hedef gösterme ahlaksızlığı ve sorumsuzluğu siyasette ve medyada bir an önce son bulmazsa bugün “şucu” dövmek için sokağa çıkanlara tepki olarak yarın “bucu” olanlar sokağa çıkacak. Aklınızda bulunsun: İç savaş dedikleri şey tam da böyle bir dehşet tablosudur!

Türkiye göz göre göre böyle bir iç çatışma ortamına sürüklenmek isteniyor. Hal böyleyken başta ülkeyi yönetenlerin ardından da yönetme iddiasında olanların, 3-4 it kopuğu “sorumlu” diye gösterip, yalandan “kınama” yayınlamaktan çok daha büyük bir sorumluğu var: Dillerini öfkeden arındırmak, ellerini tetikçilerini omuzlarından çekmek! Umarım yapabilirler...