Vefa...

Tartışmasız cumhuriyet tarihinin en başarılı ulaştırma bakanıydı.

Kabinenin en popüler bakanlarındandı.

Yerel seçim geldiğinde herkes “İstanbul’a aday olur” derken, İzmir’den aday gösterildi. O İzmir ki CHP’nin kalesiydi...

Ve İzmir Büyükşehir Belediye Başkanlığı’nı AK Parti’nin alamayacağını en iyi o biliyordu.

Buna rağmen adaylığı kabul etti.

Kaybedeceğini bile bile hem de bu kadar başarılı bir kariyer yapmışken neden bunu kabul ettiğini kimse anlamadı.

Bir İzmir seyahatinde bunu sordum. “Benim kitabımda görev, makam pazarlığı yazmaz. Liderim, partim ‘Sana burada ihtiyacımız var’ demesi benim için yeter” dedi.

Davutoğlu başbakan oldu.

Hoca koltuğa oturunca ülkeyi kendi yönetiyor sandı. Hal böyle olunca ortalık karıştı, vefalı bir başbakan aranmaya başladı.

İlk akla onun adı geldi.

Başbakan oldu.

Göreve geldiği gün “Bu ülkenin, bu milletin lideri bellidir. Bizler sadece onun ekibinin bir parçasıyız” dedi. Erdoğan’la tam bir uyum içinde yürüttü cumhurbaşkanlığı sistemine geçiş sürecini...

Başbakanlıkta yaşadıklarını “Başımıza gelmeyen kalmadı. Pişmiş tavuğun başına gelmeyenler geldi başımıza. Ne biçim iş bu yahu? Hepsi bizi mi bekledi” diyerek şakayla karışık anlattı.

15 Temmuz’da ilk “Vurun” emrini o verdi. Kabine içindeki her türlü fitneye karşı hiç tavrını bozmadı.

Son Başbakan “Milletin geleceği için bir ali değil bin ali feda olsun” diyerek bıraktı başbakanlığı.

Binali Yıldırım’a dün Devlet Şeref Madalyası verildi.

Cumhurbaşkanı Erdoğan ödülü verirken “... Takdim ettiğimiz madalya, sadece devletimiz ve halkımız adına gösterilen fedakarlıklar karşısında vefa borcumuzun bir nişanesidir” dedi.

Siyasette görmeye hiç alışmadığımız ve muhtemelen benzerine de kolay kolay rastlayamayacağımız o vefa duygusunun simgesidir Binali Bey...

Sekiz partili Meclis’te onun hoşgörüsüne, çalışkanlığına ve hiç beklenmedik zamanda gelen mizahi üslubuna çok ihtiyaç olacak.

Yolu açık olsun...