Çocuklar doğdukları andan itibaren ihtiyacını anlatmanın bir yolunu arar ve o ihtiyacı gidermek için çabalar. Eğer verdiği sinyalleri doğru takip edebilirsek, bebeğimizin ağlama şeklinden acıktığını konuşamayan çocuğumuzun el-kol hareketlerinden bizden ne istediğini ya da okul çağına gelen çocuğumuzun başladığı cümlenin nereye gideceğini tahmin edebiliriz. Aslında yaşı ne olursa olsun çocuklar ihtiyaçlarını fark ettirmenin bir yolunu bulur, bazen direkt bazen dolaylı olarak. Galiba en temel ihtiyaçlarından biri de görülmek-fark edilmektir. Çünkü bir çocuğun bulunduğu ortamda var olmasını sağlayan en önemli temeldir “görülmek”. Özellikle okul çağına geldiğinde, sınıf ortamında sınıfın bir parçası olmak, oraya ait olmak ne kıymetlidir çocuk için. Ve bu duyguyu hissedebilmek için elinden geleni yapacaktır. Üstelik olumlu ya da olumsuz olması önemli değildir, önemli olan bir şekilde diğerleri tarafından varlığının görüldüğünü hissedebilmesidir. Bazen olumsuz davranışlarla sağlar bunu. Sınıf içerisinde; ders ortasında sürekli konuşmak, ayağa kalkmak, arkadaşına çarpmak, arkadaşlarının oyununu bozmak, bazen hepsi sadece “Ben de buradayım, sizinle ilişki kurmaya çalışıyorum, beni görün, beni de aranıza alın istiyorum ve başka türlü bunu nasıl yapabileceğimi bilmiyorum” demektir. Öğretmeninden sürekli uyarı alan çocuğumuz belki ancak olumsuz davranışlarıyla görülebildiği, fark edildiği gibi yanlış bir algıya kapılmış, şimdiye dek olumlu geri bildirim alamaması durumu daha da pekiştirmiştir. Dolayısıyla çocuklarımızın davranışlarına kızmak yerine, “Bu davranışıyla bana ne anlatmak istiyor, hangi ihtiyacını karşılamaya çalışıyor olabilir?” gibi bakmak bizi çok daha hızlı çözüme götürebilir. Belki de ihtiyacı olan sürekli uyarılmak, olumsuz davranışlarıyla ilgili eleştirilmek değil tam tersi aslında başka türlü de var olabileceğini, başka türlü de görülebileceğini görmektir. Üzerine giydiği olumsuz rolü, onunla işbirliği kurarak olumlu taraflarını ona da gösterip, olumlu yanlarını parlatarak değiştirmek mümkün olabilir.

Her zaman söylenir, ilginin olumlu ya da olumsuz olması fark etmez çocuk için. Önemli olan ihtiyacı olan ilgiyi alabilmesidir. Bazen sadece durup düşünmek yeterlidir, “Ben daha çok hangi anlarda çocuğumu görüyor, onunla ilgilendiğimi hissettiriyorum?”