Çocuğu kendi haline bırakmalıyız, her istediğini istediği anda önüne koymalıyız, hatta bazen onun istemesine bile gerek yok diyerek istemeden ihtiyacını karşılamalıyız. Çocuğu özgür bırakmalıyız, istediği zaman istediği şeyi yapmalı, her zaman öncelikli olmalı k İstediği şeyi yemeli, istediği zaman yemeli. İstediği zaman uyumalı, kimin yanında olmasını istiyorsa o ebeveyn yanında olmalı. k İstediği zaman, istediği kişiyle oynamalı. Canı ne istiyorsa onu yapmalı, çocuk sınırlanmamalı. Eğer yukarıdakilerden birkaçı bile yapılıyorsa çocuk “özgür” değil, ailenin patronu olur. Hem de sınır tanımayan, empati kuramayan, doyumsuz, başkalarının haklarını ihlal eden, problem çözümünü beceremeyen, bu dünyada sadece kendisinin olduğunu, sadece kendisinin önemli olduğunu varsayan biri haline gelir.

ÖZGÜR OLSUN DIYE UĞRAŞIRKEN ASLINDA NE DIYORUZ?

İstediğini, istediği zaman yesin: Gelişimi ve sağlığı için gerekli gıdaları alması yerine çocuğum obezite sorunu ile uğraşsın. İstediği zaman uyur, kiminle isterse onunla uyur: Karı-koca olarak ilişkinize dinamit yerleştirdiniz, birbirinize özen göstermenize gerek yok sadece ebeveyn olarak yaşamınızı sürdürebilirsiniz. Çocuk sınırlandırılmamalı: Hem kendi sınırlarını öğrenmesin hem de diğerlerinin sınırlarından habersiz yaşasın. Diğerlerinin bu dünyaya kendisine hizmet etmesi için geldiğini zannetsin. Çocuğun ihtiyaçları hemen karşılanmalı: Her şeyden çabucak bıksın, bir türlü tatmin olmasın, istediğini hemen alamayınca kıyameti koparsın, ertelemeyi, beklemeyi kısacası düşünmeyi öğrenmesin sadece dürtülerinin esiri olsun. Oysa çocuğun özgür iradesini kullanabilmesi için, özgüvenini kazanabilmesi için yürünmesi gereken uzunca bir yol var. Bu yolda çocuk ebeveynleri ile birlikte yürür. Ebeveynlerinin rehberliğinde yürür, ebeveynlerinin önünde değil. Çocuğun asıl ihtiyacı koşulsuz kabul ve sevgidir sınırsız yaşaması değil.