Tabi ki ebeveynler, yetişkinler araya girmezse, müdahale etmezse kısaca izin verirse. Biliyor musunuz, çocukları çocuklarla bıraktığınızda harikalar yaratırlar.

ÇÜNKÜ; Çocuklar, birbirlerini farklı bulmaz; merak edilesi bulur sadece. Çocuklar yargılamaz; anlamaya çalışır sadece, diğer çocuk kendi yaptığını kolayca yapamadığında o kadar. Çocuklar olumsuz etkilenmez, kendisinden daha yavaş olandan. Yanında olur sadece bazen onun gibi yavaşlar bazen hızlanır ardından bekler yanına gelsin diye o kadar. kÇocuklar kıyaslamaz ebeveynlerin değerlerine, inançlarına göre birbirlerini; kabul eder diğer çocuğu koşulsuzca o kadar. Çocuklar ötekileştirmez, dışlamaz birbirini; bir arada olmanın, birlikte öğrenmenin yolunu bulur mutlaka. Çocuklar birlikte, birbirlerinden öğrenir. Ne zaman bozulur çocukların zenginliği biliyor musunuz? Yetişkinler telaşa düşüp araya girince…

EBEVEYN; Çocuğunun akademik başarısının engellendiğine inanırsa, Çocuğunun zarar göreceğini düşünürse, Çocuğu için yaptığı gelecek planlarının bozulacağını zannederse.

ÖĞRETMEN; Sınıfta düzenin bozulduğuna inanırsa ve düzeni sağlamada kendisini yetersiz görürse, Sınıfta farklı çocuklarla nasıl çalışacağına dair bilgisi veya isteği yoksa, Akademik başarıyı çocukların ruhsal gelişimlerinin önüne koyuyorsa, Diğer öğrenci velilerinin şikâyetleri ile başa çıkamıyorsa, Ortalığı bir telaş alır. Yetişkinler tedirgin olur ve o zaman da çocukların naif, sevgi dolu zengin dünyalarına çomak sokulur. Bazen çocuk uyarılır, öncelikleri hatırlatılır, zarar görme ihtimali üzerinde durulur. Bazen de o farklı olarak tanımlanan çocuğun ebeveyni uyarılır. Çocuğunun diğer çocukları nasıl etkilediği ya da engellediği anlatılır. SONUÇ: Çocukların içine endişe tohumları atılır, önyargının taşları döşenir. Ebeveynler dışlanır, dışarıda bırakılır, yalnızlaştırılır.