Eğitimci bir yazar olarak her zaman şu düşünceleri savundum: “Çocukların ilk okulu ailesi, ikinci yuvası okuldur. Dil gelişimi ve kitap sevgisi ailede filizlenir, okulda yeşerir.” Anne olacağımı öğrendiğimde bunları uygulama sırası, bana gelmişti. Kızımın varlığını, bedenimde hissettiğim andan itibaren onunla konuşarak başladım işe. Cinsiyetini öğrenince ona artık adıyla hitap ettim; ninniler söyledim, masallar anlattım. Ceyda doğduğu günden beri, beni anlayıp anlamadığını hiç düşünmeden, onunla konuştum. Malum; bebekler, ilk altı aylık dönemde fazla hareket kabiliyetine sahip olmuyor. Ceyda da temel ihtiyaçları dışındaki zamanını, sallanan bir sandalyede çıngıraklı oyuncaklarıyla oynayarak ve etrafı inceleyerek geçiriyordu. Ben, Ceyda'ya o dönem boyunca her gün yarım saat Türkçe çocuk şarkıları dinlettim. Ben de o şarkılara eşlik ettim. Ceyda; şarkıyı dinler, benim hareketlerimi dikkatlice izlerdi. İlerleyen zamanlarda alkış tutup gülerek o da şarkılara eşlik etmeye başladı. Kızımla konuşurken cümlelerimi, karşımda bir bebek değil de beni anlayan bir çocuk var gibi, düzgünce kurdum. Elime geçirdiğim kuklaları konuşturdum. Oyuncaklarının hepsine bir isim verdim. İlk oyuncağı olan küçük sarı bir ayısı var: adı Bobi. Şimdi 13 aylık olan kızım, “Bobi nerede?” dediğimde kalabalık bir oyuncak sepetinin içinden onu seçip bana getiriyor.