SİZİN EVDE BU VE BENZERİ CÜMLELER NE SIKLIKLA KURULUYOR?

Buna mı takıldın? Bu konuya üzüldüğüne değmez. Sen üzülünce ben de üzülüyorum. Böyle zorlukları her zaman yaşayacaksın, üzerinde durma. Yarın bu sorun önemli olmayacak. Ben de çocukken böyle olaylar yaşamıştım, inan hepsi geçiyor.Abartma, hassas davranıyorsun. Tüm bu cümlelerin birleştiği ortak bir nokta var. Hepsi diyor ki “Senin ne hissettiğin, zorlandığın konu aslında önemli değil. Olumsuz duygularını bana belli ettiğinde beni üzüyorsun. Seni sadece mutlu görmek istiyorum.” Ebeveynlerinden bu mesajları alan çocuklar neyi öğreniyor? Duygularını bastırmayı, zorlandıkları konuları belli etmemeyi, yardım istememeyi, içine atmanın sevdikleri için daha iyi olacağını…

BASTIRILAN DUYGULAR KAYBOLUR MU?

Duygular kendiliğinden yok olmuyor. Sadece zaman ilerledikçe ve sürekli bastırdıkça sistemimiz duyguları saklama konusunda becerisini arttırıyor. Ancak bir yerde birikmeye devam ediyor. Günün sonunda ise günlerce kapının önüne konmadan bekleyen çöpler gibi rahatsız edici olmaya başlıyor. Gününde ödense küçük bir bedeli olan ancak zaman geçtikçe faizlerle birlikte dağ gibi bir borca dönüşen cezalara benziyor. Büyütmemek için görmezden gelinen o minicik olay çocuğunuzun zihninde, ruhunda izler bırakabiliyor.

ÇÖZÜM NE?

Konu her ne olursa olsun, çözüm her zaman aynı. Bu nedenle şanslıyız. Her kapıyı açan tek bir anahtar var; DİNLEMEK. Çocuğunuzu mutsuz gördüğünüzde ne olduğunu sormanızın sebebi, durumu basitleştirmek olmasın. Onu dinlemek, ne durumda olduğunu anlamak için sorular sorun. Bizi gerçekten dinleyen biriyle konuşmak şifalıdır. Gerçekten dinlemek ise anlama çabasını, merakı, duygulara eşlik etmeyi barındırır. Çözüm fikrinizi çocuğunuz isterse ifade edin. “Bu konu için benim aklıma gelen birkaç fikir var, duymak ister misin?” diye sormanın ilişkinizi ne kadar güçlendireceğine çok şaşırabilirsiniz.