Erken yaşta anne olmayı düşünmedim. Şimdi dönüp baktığımda bu kararımın kendi adıma ne kadar doğru olduğunu görüyorum. Bu yüzden evde bebek olduğu için gece gezmelerine gidememek, her aklına geldiğinde kız arkadaşlarınla buluşamamak, eve istediğin saatte dönememek, iş gezilerine bir süre mola vermek, kahveni alıp bir kitap okuyamamak beni çok rahatsız etmedi. Hiç diyemiyorum çünkü insanın kendine zaman ayırması, arada yalnız kalması hem annenin hem de evdekilerin ruh sağlığı için gerekli oluyor. Geçen yıla kadar belli bir denge tutturmuştum ancak pandemiyle birlikte bu denge şaştı. Hayatımda ilk kez annelikte zorlandım diyebilirim. Kızım Dünya Su’yla vakit geçirmekten değil ama ikimizin sürekli evde olma halinden, onun dışarıya çıkmak konusunda endişelenmesinden, hem anne hem arkadaş hem öğretmen olmaya çalışmaktan… Ve asıl önemlisi bu roller arasında dolaşırken kendime vakit ayıramadım. Pandemi döneminde evde çalışan birçok ebeveyn benzer duyguları yaşıyor. Bunu aşmak için de çözümler var tabii ki ama en güzeli bir an önce normalleşip evdeki bireylerin dışarıda kendine ait alanlara kavuşması ve eve dönüldüğünde bu yeni deneyimlerin büyük bir heyecanla paylaşılması olacak…