Giriş
Eve sağlıkla gelen, sevilen ve beklenen bebek o evin tüm düzenini değiştirir. Sorumluluklar, evdeki eşyaların yerleri, uyku saatleri, pişen yemekler ve eve gelenler… Her şey değişir. Bazı evlerde çocuğun her ihtiyacı anneden beklenir, bazı evlerde sorumluluklar paylaşılır, bazı evlerde başka yetişkinlerden bakım için yardım alınır. Anneler çoğu zaman “yetememe” haliyle baş etmeye çalışır. Bu nedenle de çocuklarıyla “daha fazlasını” yapmak için didinip dururlar.Uzman Klinik Psikolog Zeynep Yetkin konu hakkında önemli açıklamalarda bulundu.
Anneler tüm bu uğraşa enerjileri yetecek sanırlar. Kendilerine bunun için yüklenir, sonuna kadar ellerinden geleni yaparlar. Daha az uyur, soğuyan kahvelerini yarım yamalak içer, yemeklerinden bir iki kaşık alır ve hep çocuklarının ihtiyaçları için hazır olurlar. Neredeyse insan olduklarını unuturlar. Kendi ihtiyaçlarını unuturlar.
ACİL DURUM ÇANLARI ÇALAR
Sonra bir gün enerjileri biter. Nasıl bitmesin? Şarj edilmeyen telefonları gibi birden kapanıverirler. Tuşa hızlı ve öfkeli şekilde nasıl ki açılmaz o cihaz, onlar da kendilerine kızsalar da suçlasalar da hatta utansalar da enerjileri ilk günkü gibi yüksek olamaz bir anda. Yorulmuşlardır ve bunun “normal” olduğunu kabul etmeleri gereken o gün sonunda gelmiştir. Bu “malum gün” bazen bebek 1 aylıkken gelir, bazen 10 aylıkken bazen 2 yaşındayken çünkü her annenin hayatı, kaynakları, ihtiyaçları birbirinden farklıdır. Önemli olan ne kadar “ erken” geldiği değil, geldiğinde annenin ihtiyacını fark edebilmesidir.
DUYGULARINIZI VE YAŞADIKLARINIZI KABUL EDİN
İlk adımda yorulmaya hakkı olduğunu kabul etmelidir anne. Kendine bunun için izin vermezse, çevresindekilerin de bunu fark etme ihtimalleri oldukça düşecektir. İkinci adımda suçluluk duygusunu içeri kabul etmemelidir. İlk adımda sağlam duranlar için bunu yapması daha kolay olacaktır. Herkesin nefes almaya, bir an durmaya, kendine ait kısa zaman dilimlerine ihtiyacı vardır. Annelerin daha da çok ihtiyacı vardır. Eğer anneye destek verebilecek başka bir yetişkin varsa bebekten ayrı geçirilen 30 dakikalık bir zaman anneyi besler, enerjisini, neşesini tazeler. Böylece tekrar bebeğiyle kucaklaşan anne artık “yeterince iyi” olabilecektir.
