"AYAKTA OLMAK ZORUNDAYIM"
"Geçen sene bu zamanlar hâlâ hastanedeydim, tedavi oluyordum. Şimdi buradayım. Ayaktayım, ayakta olmak zorundayım. Kaybettiğim ağabeyim için. O da doktora öğrencisiydi. Ben onun bayrağını devraldım, onun için ayağa kalktım. Annem de akademisyen olmamı çok istiyordu, hayatım boyunca beni buna hazırladı. Annemle çok büyük bir bağımız vardı bizim."Ben ağlamak istemiyorum biliyor musunuz? Hep gülmek istiyorum, hep yaşamak istiyorum. Allah hiç kimseye göstermesin. O kadar baş edilmez bir şey ki... Durduk yere, hiçbir şey yokken kayıplar çok zor. Hiç bacağıma üzülmedim, bir gün bile 'bacağım gitti' demedim. Annem ve ağabeyim beni bitirdi. Hayatım onlardan sonra çok değişti. 'Ben 30 yaşıma nasıl geleceğim' diye kendime bazen soruyorum, ağabeyim 29 yaşındaydı...