Tevbe Suresi Son 2 Ayeti Okunuşu, Anlamı, Meali ve Diyanet Tefsiri (Haşr Suresi Son 3 Ayeti Türkçe ve Arapça Okunuşu)

Tevbe Suresi, İslam'ın Medine döneminde indirilen ve 129 ayetten oluşan bir suredir. Surenin son iki ayetinin Mekke döneminde indirildiğine dair rivayetler bulunmakla birlikte, genel kabul bu yönde değildir. ''Tevbe'' kelimesinden ismini alan ve Kur'an-ı Kerim'in en uzun surelerinden biri olan Tevbe Suresi, aynı zamanda "berâet" kelimesi nedeniyle Berae suresi olarak da bilinir. Özellikle besmele ile başlamayan tek sure olma özelliğiyle dikkat çeker. Tövbe Suresi'nin son iki ayeti, özellikle okunuşu, anlamı ve meal açısından sıkça araştırılan konulardan biridir. Bu son iki ayetin detaylarına yönelik araştırmalarınız için doğru adrestesiniz. Tevbe Suresi'nin 128. ve 129. ayetlerinin okunuşu, anlamı ve meali hakkında daha fazla bilgi edinmek için içeriğimizi inceleyebilirsiniz.

TEVBE SURESİ SON İKİ AYET TÜRKÇE ve ARAPÇA OKUNUŞU

Tevbe Suresi 128. Ayeti: Lekad caekum resulun min enfusikum aziz, aleyhi ma anittum harisun aleykum bil mu'minine raufun rahim.

Tevbe Suresi 129. Ayeti:Fe in tevellev fe kul hasbiyallah, la ilahe illa huv, aleyhi tevekkeltu ve huve rabbul arşil azim.

TEVBE SURESİ SON İKİ AYET ANLAMI - MEALİ (DİYANET)

Tevbe Suresi 128. Ayet Anlamı: Andolsun, size içinizden öyle bir peygamber gelmiştir ki, sizin sıkıntıya uğramanız ona ağır gelir, size çok düşkündür, müminlere karşı şefkat ve merhamet doludur.

Tevbe Suresi 129. Ayet Anlamı:Buna rağmen yüz çevirirlerse de ki: “Allah bana yeter, O’ndan başka ilah yoktur, ben yalnız O’na güvenip dayanırım; O, büyük arşın sahibidir.”

TEVBE SURESİ SON İKİ AYET ARAPÇA YAZILIŞI

TEVBE SURESİ SON İKİ AYET TEFSİRİ

Hz. Muhammed bir insan olarak içimizden biridir; fakat Cenâb-ı Allah onu vahiy alma ve peygamberlerin sonuncusu olma mertebesiyle onurlandırmıştır. Başka bir âyette “bütün varlıklar için rahmet” olarak nitelenen (Enbiyâ 21/107) Resûl-i Ekrem’in müminlere karşı tutumuna ve hissiyatına ağırlık verilen 128. âyette o, Allah Teâlâ’nın iki güzel ismi ile, raûf ve rahîm olarak nitelenmiştir; raûf “çok şefkatli”, rahîm “çok merhametli” demektir. Yüce Allah’ın hiçbir peygamberini kendi isimlerinden ikisiyle birlikte anmamış olduğu dikkate alınırsa onun rabbimizin katındaki derecesi ve bütün bu açıklamalara rağmen ondan yüz çevirenlerin ne büyük ziyanda oldukları daha iyi anlaşılır. İşte 129. âyette Hz. Peygamber’den bu gibi bahtsızların tutumlarından üzüntü duymaması, sadece Allah’a güvenip dayandığını hatırlaması ve onlara da bunu duyurması istenmektedir (Hz. Muhammed ve onun üstün özellikleri hakkında bk. Ahzâb, 33/40; Feth 48/29; tevekkül hakkında bk. Âl-i İmrân 3/159).

Sûre Allah ve resulünden bir bildirimle başladığı gibi, yine Cenâb-ı Hakk’ın resulü vasıtasıyla insanlığa yaptığı genel bir uyarı ile, büyük arşın sahibinin yegâne ilâh olan Allah olduğu vurgulanarak sona ermektedir (“arş” hakkında bilgi için bk. A‘râf 7/54).

Kaynak : Kur'an Yolu Tefsiri Cilt: 3 Sayfa: 78