Giriş
Uzunca bir süre hiç durmadan koşmam gerektiğini düşündüm. Hatta koşarken aynı zamanda başka işlerle de meşgul olmalıydım. O telefon hiç susmamalıydı, para kazanmaya devam etmeliydim ve aynı zamanda insan ilişkilerimi de profesyonel bir şekilde yürütmeliydim. Bunları aynı anda yapabiliyor olmak beni hayata inanılmaz derecede bağlıyordu. Hem koşuyorsun hem de mezun oldun, arkadaşlarınla aran çok iyi, ilişkilerini iyi kötü idare ediyorsun ve aynı zamanda da parkuru tamamlamak üzeresin diyordum. Sonra fark ettim ki asıl mesele ne parkurmuş ne de aynı yolun üzerinde aynı anda yürütmek istediklerimmiş. Çünkü hiçbirinin birbiriyle bir bağlantısı yokken aynı anda tamamını yüklenmek sadece sırtımda bir kambura neden olmuş.
Şimdi o kamburu düzeltmek için haftanın iki günü pilatese gidiyorum. Tabii bu sadece işin fiziksel yanı, duygusal olarak sahip olduğum kamburdan kurtulmam belki de hayat boyu mümkün olmayacak bunu hiç bilmiyorum. Bunu bilmemek çoğu zaman benim gibi belirsizlikten nefret eden biri için çok zor gelse de bazı zamanlarda akışa bırakabiliyorum. Bunu ise vazgeçme özgürlüğüyle harmanlamaya çalıştığım küçük molalarla başarmaya gayret ediyorum.
Çünkü durmadan koşmak ve aslında bir köşede bırakabileceğim şeyleri dahi sırtımda inanılmaz bir motivasyonla taşımaya çalışmak bana uzunca bir süredir iyi gelmiyor. Şimdi gelelim hayattaki küçük molalarımıza.
Sadece durup nefes almak, her şeyden bir adım geri çekilmek parkuru tamamlamamızın önünde engel değilmiş. Çünkü o parkurda bizden başkası yarışmıyormuş. Bunu son birkaç ay içinde öğrendim. Verdiğim molalarda bir kenarda soluklanırken ise kırmızı tabelaların üstünde “Gerçekten ne için koşuyorum?” Sorusunun yansıdığını gördüm.
Durup bir kahve içmek, bana armağan edilmiş bir metnin sayfalarında kaybolmak ya da zihnimi tamamen susturduğum bir işi yapmak veyahut sadece sessizce oturmak… Bunlar aslında o kadar değerliymiş ve ben o kadar uzun süredir bunları yapmamışım ki. Durduğum her an benden bir şeylerin kaybolup gittiğini zannetmekten öteye gidememişim. Oysaki benim olan benimdir diye düşünürken içten içe benim olanın bir başkasına geçeceğinin endişesiyle hayatta sahip olduğum her şeyi de benimle beraber sürüklemişim. Bu konuda yeni yeni aydınlanıyorum.
Size de sormak istiyorum hayatınızda gerçekten durup bir mola verdiniz mi? Hani öyle bir mola ki hiçbir şey yapmıyorsunuz. Sadece varsınız. Tüm yükleriniz bir köşede kalmış ve yalnızca bir bedenden ibaretsiniz.
Gerçekten de ben ne için koşuyorum? Diye sorarsanız sizin için en doğru yanıtı bulacaksınız.
