Bulimia olmuş İstanbul!

Ah şu yedi tepeli taşı toprağı altın şehir! Ah! Hayalleri mi süslerdin, kucak mı açardın bilemem ama artık sanki gitmemiz için bize yalvarır oldun. Olsun, canın sağ olsun…

Bitmişiz gibi yaşıyoruz, şehir öyle yorgun, omuzlarından her an atacak gibi bizi, ha düştü ha düşecek… Yıpranmış, üzülmüş, griye boyanmış, mutsuz şehir olmuş… Bulimik İstanbul kusuyor insanları, sığmıyoruz, sığamıyoruz, on binlerce otomobil, insanlar, insanlar… Her gün bin şikayetle yaşar olduk, her yeni gün şikayetlerimizde İstanbul…

Kalabalık şehir, öyle kalabalık ki! Saatlerce upuzun araç kuyrukları, saatlerimiz trafikte geçiyor. Neden? İşimize gitmek için, masumca, evimizden işimize gitmek için. Hele biraz uzakta oturuyorsanız, hadi kaostan uzaklaşalım, biraz yeşilde yaşayalım diyenlerseniz sizde, günde 3-4 saat trafiği göze almak zorunda kalıyorsunuz.

Bunun bir çıkar yolu var mı bilmiyorum. Bu trafikten kurtulup, huzura erdirebilir miyiz İstanbul’u? Çok değil belki 8-10 sene öncesine dönebilir miyiz bilmiyorum. Bir yerden başlamak gerek ama… Bir şekilde… İstanbul mutsuz, İstanbul’da yaşayan insanlar mutsuz… Sloganlar atmak yerine bir an önce icraata geçilmesi gerektiğine inanıyorum ve evet belki vaat edilen –büs’ü olmayan metro, trafiği, insanları ve İstanbul’u rahatlatacak. Ha, metrobüs inşaatında çektiğimiz eziyeti metro inşaatında da çekeceksek, almayalım kalsın artık gücümüz kalmadı iyi bir şeylere kavuşmak için, aylarca sıkıntı çekmeye…

Sevgilim İstanbul,

Sen bu satırları okurken biz yine göbeğinde, karmaşık hayatlarımızı kolaylaştıracak çözümler arıyor olacağız ve sen yine büyük yorgunluğun, bitmek bilmez nezaketinle bizi misafir edeceksin biliyorum lakin artık hissettiğim uzun, sancılı, çoktan bitmiş, bitmesini kabul edemediğimiz hastalıklı bir aşk bu! Ne kal, ne git diyebildiğimiz… Felç geçirmiş bu aşkta söyleyecek tek şeyim var sevgili, şartlar izin verirse, ben ayrıl-abil-mek istiyorum.

Öptüm.

>>> ÇOK SEVERİM DOSTLAR, ÇOK!