Giriş
Alınganlık, hassasiyetler had safhada. Çocuk gibi muamele görmek isteyen yetişkinlerin ele geçirdiği bir kültürün içine sürükleniyoruz. İçindeki çocuğu koruma öğretisi tamamen yanlış anlaşıldı. Yaşam, ‘yetişkin günlük bakım merkezi’ne dönüştü.
Yüzyıllardır anlatılan çocuk masallarının içeriği değiştiriliyor, Shakespeare eserlerindeki ifadeler ayrımcı bulunuyor, işyerlerinde normal davranışlar bile zorbalık olarak yorumlanıyor, sanat eserlerine rahatsız edici olabileceği uyarısı ekleniyor, her yerden nasıl yaşamak gerektiğine dair uyarılar yükseliyor, su içmek bile hatırlatılıyor. Basbayağı dayayılmış bir çocuksuluk yaşanıyor.
Gençler yetişkinliğe girmeyi ve sorumluluk almayı reddediyor. Buna ‘infantilizm’ deniyor. Bu ‘çocuk kalan yetişkinler’in, çocuklukları 30’lu yaşlarına kadar uzanabiliyor. Bazı psikologlar artık 18-29 yaşları arasında ‘kimlik oluşumu’ ve ‘özkeşif’ dönemi olarak adlandırdıkları yeni bir yaşam aşamasının ortaya çıktığını söylüyor! Yetişkinliğe giden yol, uzadıkça uzuyor. Keith J. Hayward’ın ‘Infantilised: How Our Culture Killed Adulthood’ (İnfantilize edilmek: Kültürümüz Yetişkinliği Nasıl Öldürdü) adlı kitabında bu konu birçok boyutuyla ele alınıyor.
BU KİME YARIYOR?
Duygusal kırılganlık, kaygı ve depresyon daha önce hiç görülmemiş ölçüde yaygın. Güvenli alanda kalma ve riskten kaçınmayı öğütleyen inanç sistemleri yükseliyor, mağduriyet yüceltiliyor ve kutlanıyor! Çevrimiçi ortam da çocuksuluğu normalleştiren bir dijital emzik sunuyor. Bebeksiliğe karşı mücadelenin en önemli yolu ise bu çağa gelene kadar eğitimden geçiyordu. Ama çağdaş eğitim, her geçen gün entelektüel kapasiteye hizmet etmekten uzaklaşıyor. Akademik bilgiler basitleştirilen bir dile indirgeniyor.
Bir zamanların en prestijli üniversiteleri, ağlama odaları, lego odaları, boyama alanları, terapi hayvanları ile tema parkına dönüşüyor. Sözümona öğrencilerin kaygıları azaltılıyor. Çocuklar ve gençler, eleştiriden adeta korunuyor. Boş övgüyle besleniyor. Başarı ve başarısızlık farkı kayboluyor. Başarısızlık bile bir başarı adlediliyor. Bu durum, kimin işine geliyor? Yapay zeka ile geliştirilen robotların üstünlüğünü ilan ettiği bugünlerde, yaşına uygun bilişsel ve sosyal beceri gösteremeyen, zayıflatılmış bir insanlık gelişti. Bu çocuksuluk kültürü bugün en çok da bu tür robotlar tarafından kolay idare edilebilecek insanlık yaratmaya hizmet eder...
Yeni kavramlar
* Robo vishing: Phishing’in bir gelişmiş versiyonu. Phishing, insanları internet üzerinden dolandırmaya deniyor. Robo vishing ise robotların insan sesini taklit ederek yaptığı telefon dolandırıcılığına deniyor. Robotlar, tanıdığınız birinin sesini sosyal medyadaki paylaşımlarından alıp taklit ediyor.
* Sessiz Instagram: Bu ara sosyal medyayı sessiz kullanmak, lüks hayat tarzı olarak görülüyor. Bu, ulaşılmaz olmak ve takip edilemez olmak, sadece profesyonel hayata dair gelişmeler paylaşmak, özel hayatı sergilememek, etkileşim göstermemeyi kapsıyor.
* İşyeri ‘karısı’: Bir işyerindeki kadının, kendisini erkek iş ortağının ‘karısı’ olarak tanımlamasına deniyormuş! Daha neler duyacağız? İngiltere’de bir kadın, kocasının iş ortağının kendisi için “İşteki karısıyım” tanımı yaptığını söyledi. Bu tanım tartışılıyor. Espri bile olsa normal değil. Bir kocanın da kendi yanında böyle bir tabir kullanacak biriyle çalışması normal değil.
* Coolcation: Seyahat etmenin İngilizcesi ‘vacation’. Cool ise soğuk demek. Coolcation, soğuk yerlere yapılan seyahat akımına deniyor. Yaz mevsiminin bunaltıcılığından kaçmak isteyenlerin Norveç, İsveç, Danimarka gibi kuzey ülkelerine yönlenmesinde artış varmış.
