Rolex saat kıroluk sembolü mü?

Bu hafta ülkede Rolex saat tartışması yaşandı. İşte Türkiye böyle bir yer. Asgari ücret görüşmeleri yapılırken aynı anda gündemde Rolex saat de olabiliyor. Tartışma; aktris ve moda ikonu Ece Sükan’ın, Sibel Arna’ya verdiği röportajdan çıktı. Rolex, ülkemizde çok popüler bir saat markası. Çok fazla replikası var. Çünkü çoğu kez bir statü sembolü olarak görülüyor. İşte Rolex’in kıroluğu o noktada başlıyor. Statü sembolü değildir çünkü. Son yıllarda çok duyduğunuz bir söz var seküler cenahta: “Para el değiştirdi” derler. Yani para muhafazakar kesime kaydı demek istiyorlar. Biraz da “Onlar ne anlar ki para harcamaktan?” manası taşıyan bir söylemdir bu. Sosyalist değerleri savunanların bu yaklaşımını nereye koyacağımı da bilemem. Neyse... İşte Rolex’in paranın el değiştirmesiyle hiç ilgisi yoktur. Bu arada ‘sonradan görmek’ de ayıp bir şey değildir, ama ‘sonradan görme’ olmak ayıp karşılanır. Parayla ilişkiyi yönetememeyi, hazmedememeyi gösterir çünkü.

GÖRGÜ MESELESİ

Saat konusunda kriter çok nettir aslında: Eğer birinin stiline baktığınızda ilk dikkatinizi çeken şey kolundaki saat (Rolex) oluyorsa, o kişi yedi göbek zengin aileden de gelse ‘sonradan görmedir’ demektir. Çünkü bu saat, bir stilin tamamlayıcısıdır, tanımlayıcısı değil. Steve McQueen’in Submariner’i, Paul Newman’ın Daytona’sı gibi... Elbette bu kişiler dünyaca ünlü ikonlar. Herkeste onlardaki aura, hava yok. Ama bu saatler takanın kimliğine tıpkı bu ikonlarda olduğu gibi o kadar kusursuzca uyar ki o kişinin ne taktığını pek merak etmezsiniz. Gözünüz koluna kaymaz. O da gözünüze sokmaz. Saat meselesi, aileden gelen bir görgüyü veya yıllar içinde gözlemleyerek, öğrenerek edinilen bir zevki ister. Örneğin sarı altın bir Day-Date ya da pırlantalarla bezeli bir Datejust, genellikle lüksü bağıran modellerdir. Yani bir saat, yalnızca “Bakın bende de var. Ben de Nişantaşı çocuğuyum” diye takılmaz. Saatten bir statü bekleyenler, sanki bileklerindeki o ağırlıkla, yaşamlarındaki boşlukları doldurmayı bekliyordur.

YENİ NESİL YETİŞKİN İLETİŞİMİ 101:

* Küçük sohbet denilen ayaküstü karşılaşma diyalogları, duygusal zeka göstergesidir. “Seni çok özledim” diye büyük büyük hareketlerin yapmacıklığının, “Aşk hayatın nasıl?” sorularının yetişkinler arası küçük sohbette yeri yoktur. Özleyecek ya da aşk hayatını soracak samimiyetin varsa, bunun için tesadüfen bir davette, çarşıda pazarda denk gelmeyi beklemezsin.
* Yapay zekalı (YZ) sohbet robotunu eğiterek yapılan sohbetleri paylaşmak, yeni bir yarışa döndü. Örneğin hakkında bilgiler verip hayatını gerçekçi resmettirmek, gelecekteki halini anlattırmak, bu yılın özetini çıkarttırmak, vb gibi. Çünkü YZ eğitmek, ona amaca yönelik doğru komutları vermek, yaratıcı sohbetler üretmek de iletişim yeteneği göstergesi sayılıyor.

* Sosyal medya hesaplarındaki ‘Keşfet’ bölümü, bir kişiyi tanımak için yeni nesil kriterlerden biri. Keşfet’inizdeki içeriklerin kalitesi, sizin kalitenizi de yansıtır. Çünkü Keşfet’te önerilen içerikler hesabınıza özel algoritmanızın sonucudur. Bir toplulukta yeni biriyle ekleşmek için adını aratırken veya flörtünüze veya iş arkadaşınıza bir içerik göstermek istediğinizde, Keşfet sayfanızın görünme ihtimalini her zaman göz önünde bulundurun.

ÜCRALIK ÇEKENLERDEN MİSİNİZ?

New Scientist dergisi bu yıl bilim dünyasına eklenen kelimeleri açıkladı. Benim en çok hoşuma giden ‘Aloneliness’ kelimesi oldu. ‘Alone’, İngilizce yalnız olmak anlamına geliyor. Bilinçli, tercihen yalnızlık da diyebiliriz. ‘Loneliness’ ise olumsuz manada yalnızlık çekmek demek. Bu kelime, ikisinin karışımı. Ben, ‘inziva’ veya ‘ücralık’ olarak çevirirdim. Çünkü bu kelime, yalnızlığa, yalnız kalmaya, tenhalık arayışına, ıssızlaşmaya duyulan ihtiyacı anlatıyor. Bir tür ‘yalnızlık açlığı’ çekmek. Yeterince yalnız zaman geçirmediğinizde ortaya çıkan olumsuz duyguları anlatıyor. Kavramı ilk kez Kanada’daki Carleton Üniversitesi’nden psikolog Robert Coplan 2019’da ortaya atmış. Sonra araya pandemi girdi. Sonra da birden aşırı sosyalleştik ve yalnız kalmaya vakit bulamaz olduk. Oysa tercihen yaşanan yalnızlık, tek başına kalmak, yürümek, kitap okumak, yemek yapmak, dizi izlemek ruh için bir sığınaktır. İnziva kamplarının yaygınlaşması, Çetin Çetintaş gibi yalnız kalmayı öğreten ruhsal rehberlerin belirmesi boşuna değil yani. Özellikle şehirde büyüyen çocuklara da bu çılgın hızdaki dünyada tek başlarına kalmanın bir ihtiyaç olduğu, Tibetlilerin dediği gibi ‘çok hızlı ilerlersen ruhunun geride kalacağı, onun için sık sık mola vermek gerektiği’ öğretilmeli.