Fark edilmesi gereken mühim bir detayı paylaşmak isterim. Kavramsal değer olarak psikolojideki karşılığını izah edecek olursak bir kişiyi yetiştirmenin bilinçteki yeri; sınırlamak, müdahale etmektir. Çocuklara bu hususta neler yapacaklarını söylemek yerine nasıl yapacakları kısmında desteklemenin ve onlarla birlikte yaşamanın ehemmiyeti yüksektir. Ebeveyn olarak iyi bir evlada sahip olalım düşüncesiyle hareket ederken dahi bizler farkında olmadan süreci baltalayarak yönetebiliriz.

Çocuklarımızı kendi kaygı ve korkularımıza esir etmeye hakkımız yoktur. Hatırlansın...

Ne yazık ki talebimiz çok büyük: "Yavrumuz bize benzerse mutlu olacağız, bizim gibi davranırsa tatmin olacağız." İnancını dahi bizler belirlemek istiyoruz. Bizler gibi olmalı! Tuttuğu takım, konuşması gereken dil, tercihleri, kararları, istekleri bizim istediğimiz gibi olmalı. Neredeyse gün içinde alması gereken nefesini bile kontrolü bizde olsa sayısını dahi bizler belirlemek isteyeceğiz. Peki ya onlar ne zamana kadar razı kalacaklar? Hiç düşündünüz mü? Kendilerine verdiğimiz isimleri dahi sorgulayacak kabul etmeyecek olmaları onların şahsiyetini ne kadar baskıladığımızı göstermez mi? Sorular bol keseden, cevaplar firarda... Onlara şahsiyet formasında yaklaştığımızı göstermenin vakti gelmiş olmalı. Yetiştirmek yerine; birlikte yaşamak kavramını pekiştirmek, onların zihninde, ruhunda ve dünya görüşlerinde doğru izler bırakmak kendilerine yapılacak en büyük iyilik olacaktır.