Günün birinde bir öğrencim arkadaşına, sıra dışı bir argo söylemle seslendi. Ona bu sözcüğü nereden duyduğunu sordum. Olağan bir tavırla “Babamdaaan…” diye yanıtladı. “Babandan mı?“ diye yineledim. “Babam, anneme öyle söylüyor“ “Peki, anlamını biliyor musun?" İşaret parmağını ağzına götürüp (sanırım bu düşünmeyi kolaylaştırıyor.) “Aşkım, hayatım gibi bir şey...” Çocuk lügatında anlam bulan bir sözcük daha tebeşir tozlu atmosferdeki yerini almıştı. Benzer durumlarda “Benim çocuğum öyle söylemez“ diyen velilere rastlamışımdır. Belirtmeliyim ki söylüyorlar. Referanslardan biri de çevrelerindeki yetişkinler. Çocuklar, okulu eve taşıdıkları gibi evi de okula taşıyorlar. Ev denen ekranda aile denen tek filmi yıllarca izliyor çocuklar. Belleklerinin almaya en açık halleriyle… İzlemediklerini düşündüğümüz anlarda bile görsel ya da işitsel alanlarına giriyoruz. Kendimizi “mute”lemek ya da filmi güzelleştirmek bizim elimizde. Yansıma kanunu aklımızın bir köşesinde dursun. Peki, biz ilkokul öğretmenleri olayın neresindeyiz? Hayat Bilgisi’nde… Kendimize ait, tek ve ana branşımız “Hayat Bilgisi”nin tam ortasında.