Giriş
“İnsanın gerçek gücü sıçrayışta değil, sarsılmaz duruşundadır.“ Tolstoy Yılmazlık, karakteristik bir özellik. Stresli durumların ya da koşulların olumsuz etkilerini azaltan bir direnme hali. Yılmazlığı besleyen ise bazen hayatta bazen ayakta kalma arzusudur. //Eğitimci Emine Caşkurlu
Bebekler, yürümeye başlamadan önce ortalama 200 kez düşmek pahasına ayakta kalmayı deniyormuş. Sağlık problemi olmayan bebekler 1-2 ay farkla da olsa bunu başarabildiğine göre demek ki içgüdüsel bir yılmazlık bilinci ile doğarız. Fakat sonra hayatın bir yerinde belki bir bakışla belki bir sözle vazgeçmeyi öğreniyoruz. Şimdi içinizden “Bazen de vazgeçmek lazım” dediğinizi duyar gibiyim. Öznel deneyimler açısından kimi zaman bu dediğiniz doğru olsa bile ben de size “Fakat çoğunlukla da vazgeçmemek lazım” diyeceğim.
Başka bir yol mümkün olabilir
Çünkü vazgeçtiğimizde sonuç bellidir, vazgeçmediğimizde ise ihtimaller vardır. İhtimaller, içinde “mümkünü” barındırır. Yılmazlık; biz eğitimcilerin, kapsadığı sabır, sebat, esneklikle birlikte çocuklarımız ve gençlerimizde görmeyi arzuladığımız bir özelliktir. Öğrencilerimize bir sınavı başaramadığında denemeye devam etmesini, bu sayede bir kırılma noktasına varacağını ve sonrasında kolayca gelişeceğini söyleriz.
Olumsuzluğa değil mümküne odaklanmalı
Okul ya da sınav başarısına odaklanan öğrenci bir bakıma hayatta kalma mücadelesi verir. Bu mücadelede, performans geliştirmek ve öğrenciyi potansiyeli ile buluşturmak ideali olmalıdır. Söz konusu başarıda hayatı için bir “anlam” bulan her öğrenci, yılmadan devam ettiğinde istediği sonucu alacaktır. Her düşüşü bir son gibi görmemek, sürecin devamlılığının, gelişmek olduğuna inancını korumak, yani “olumsuza” değil “mümküne” odaklanmak akademik başarının yakıtıdır.
