48 yıllık baba yadigarı Anadol: Ailenin bir üyesi gibi

Yavuz Göçen (65), 1976 yılında lise 2. sınıfa giderken babasının sıfır olarak aldığı, aileden biri olarak gördükleri ve sayısız hatırası olan Anadol marka otomobilini satışa çıkardı. Ailesindeki herkesin araba sürmeyi bu otomobilde öÄŸrendiÄŸini hatta ehliyetlerini bile bu arabayla aldıklarını belirten Göçen, zorunlu sebeplerden dolayı arabasını satmak istediÄŸini belirtti. Babasını 2014 yılında kaybeden Göçen, babasının hayattayken son isteÄŸinin arabanın sesini son kez dinlemek olduÄŸunu ifade etti. Göçen, zorunlu sebeplerden dolayı arabasını satmak istese de alıcı çıkması halinde notere nasıl gireceÄŸini, anahtarı bir baÅŸka kiÅŸiye nasıl vereceÄŸini dalgın bir ÅŸekilde düÅŸünüyor.

“BABAMIN Ä°LK GÖZAÄžRISI VE Ä°LK ARABAMIZ”

Arabanın alındığı zamanı anlatan Yavuz Göçen, "Arabamızın bize geliÅŸi 1976 yılının Åžubat ayıydı. Bir kış günüydü karlı ve buzluydu. Ben o zamanlar lise 2'ye gidiyordum. Babamın ilk gözaÄŸrısı ve ilk arabamız. Araba sürmeyi bunda öÄŸrendik, ehliyeti bunda aldık, ilk uzun yollarımızı bununla yaptık. 48 yıl oldu, ilk geldiÄŸi günden beri ailenin bir ferdi. Hiç ayrılmadık. Babam 2014 yılında rahmetli oldu. 2013 yılından beri de bende bu araba. Yaklaşık 11 senedir tüm bakımlarını kendim yapıyorum” dedi.

“VEDALAÅžMA ZAMANIMIZ GELDÄ°”

Arabasını zorunlu sebeplerden dolayı satmak istediÄŸini belirten Göçen, “Konya'da önceden bu araba için bir parçacımız vardı. O parçacımız hayatını kaybetti ve dükkanı kapattı. Biz çok dedik ‘sen ne olur hayatta kal, sen gitme'. O dükkan kapandıktan sonra Konya'da tamircisini zor buluyoruz. Yedek parçasını zor temin ediyoruz. Ä°nternet üzerinden iletiÅŸime geçip bulmamız gerekiyor. Bu arabanın tamiri ile günlük iÅŸ yapamıyorsun. Ustaya götürüyorsun kimse eski arabaya müdahale etmek istemiyor. Bir yerde çekiniyorlar, çoÄŸu anlamıyor. Durum böyle olunca artık vedalaÅŸma zamanımız geldi diye düÅŸünüyorum” ÅŸeklinde konuÅŸtu.

“BABAM, BU ARABAYA ÖLÜNCEYE KADAR BÄ°NDÄ°”

Ailenin ferdi olan Anadol marka arabası ile unutamadığı hatıralarından anlatan Göçen, “Lise zamanlarımızda her yaz yazlığa giderdik. 1970'li yıllarda bu arabanın kadranında 160 yazar. Abim, birkaç sefer bu arabada 160'i aşıp kilometre telini koparttığını bilirim. Bu arabayla çok güzel hatıralarımız vardır. Bu arabayı alırken 73 model Ford Granada vardı. Babama yalvardık. Baba ‘ne olur Ford Granada'yı alalım'. O 120 bin lira bu da 90 bin liraydı. Babam da bize ‘hiç Alman'ın yaÅŸlısı ile Türk'ün genci bir olur mu?' dedi. Anadol'dan vazgeçmedi. Aradan 4-5 sene geçti Anadol'un yeni kasası çıktı. Babama ‘bunu satalım' dedik. Rahmetli ÅŸaşırdı, arabayı çok sever. Babama bu sefer sorunca ne alalım diye babam ‘tekrardan Anadol alalım' dedi. Bu arabaya babam ölünceye kadar bindi. Ölmeden önce de son isteÄŸi ‘oÄŸlum arabayı çıkartın, bir sesini duyayım' dedi. Dinledi ve vefat etti” diye konuÅŸtu.

“GÖZLERÄ°MÄ°Z YAÅžARIR, BU DURUM HÄ°Ç KOLAY OLMAYACAK”

Yeni sahibinin sadece parayı vermesinin önemli olmadığını, arabaya iyi bakması gerektiÄŸini ve notere nasıl gideceÄŸini çok düÅŸündüÄŸünü ifade eden Göçen, “Gözlerimiz yaÅŸarır. Bu durum hiç kolay olmayacak. 1982'de bu arabaya bir alıcı oldu. Adam dedi ki ‘bu arabayı bana satın'. Babamı razı etmiÅŸ. Babam en son bu arabayı ne yapacaksın diye sorunca adam da ‘ben bu arabayı ortadan keseceÄŸim. Arkasına kasa yapacağım. Pikap yapacağım' demiÅŸ. Babam da kararından vazgeçip adamı kovalamış. Bu araba artık ailenin bir evladı gibi oldu. Ayrılık biraz zor olacak ama zorunlu sebeplerden” dedi.