Giriş
Baykal, dün Kıbrıs Barış Harekatı’nda dönemin bakanlarından biri olarak Kaddafi’nin Türkiye’ye nasıl destek olduğunu anlattı. Libya konusunda hükümete destek verdi. Kaddafi bir diktatördü. Kendi halkına büyük zulüm etti. Ama madem yeri geldi; Kaddafi’nin Türkiye’ye yaptığı bir iyiliği daha söylemek zorundayız.
Albay Hasan Atilla Uğur, Öcalan’ı İmralı’da sorgulayan ve sonra FETÖ kumpasıyla hapse atılan komutandı. Bu sorgudan notlarını kaleme aldı ve “Öcalan’ı nasıl sorguladım?” diye bir kitap çıkardı. Öcalan, sorgusunda kendisine destek olan ülkeleri tek tek anlatıyor. Suriye, Almanya, Yunanistan, İngiltere, Almanya, İran … kimler yok ki. Bizzat devlet olarak bu ülkelerin terör örgütüne nasıl destek olduklarını hangi devlet başkanıyla, bakanla nasıl görüştüğünü, nasıl desteklendiklerini anlatırken sıra Libya’ya geliyor.
Bakın Öcalan ne diyor? “Libya’da işçiler arasında iyi örgütlenmemiz vardı. Yılda 500 bin dolara yakın bağış topluyorduk. Ama Libya devletiyle aramız iyi değildi. Her türlü imkanları olmasına rağmen bize araç, gereç, silah ve malzeme vermediler. Defalarca talebim oldu ama Kaddafi bize hiç sıcak bakmadı.”
İLK 400’DE NİYE HİÇ ÜNİVERSİTEMİZ YOK?
“Dünyanın en iyi ilk 400 üniversitesinde hiçbir üniversitemiz yer almıyor” diye bir haber dolaşıyor. YÖK’ü aradım, yetkililerle konuştum. Aldığım cevabı aynen aktarıyorum: “Dünyanın en iyi 400 üniversitesi listesinde yokuz ama ilk 500’de 5 üniversitemiz var. Özellikle araştırma üniversitelerimizin bu listede daha üst sıralarda yer alması için çalışıyoruz.” Şu sıralar “Kayıp Aydınlanma” diye bir kitap okuyorum.
Kitap, Orta Asya’nın 750-1155 yılları arasında bilimin her alanında yaşadığı büyük aydınlanmayı ve sonrasında hızlıca girdiği karanlığı anlatıyor. 999 yılında 19 yaşındaki İbni Sina ile 28 yaşındaki Biruni arasında geçen mektuplaşmalar Batı’nın o yıllarda rüyasında bile göremeyeceği bir bilimselliğin, demokrasi kültürünün ve ilericiliğin en büyük göstergesi.
Peki sonra ne oluyor da aynı Orta Asya bir anda büyük bir karanlığa gömülüyor? Kitapta bunun birçok cevabı var ama esas cevap sanırım şu: Bir zamanlar soru ama her türlü soruyu sormanın hakim olduğu iklim yerine soru soranların yargılandığı hatta cezalandırıldığı bir iklimin gelmesi. Türkiye’de üniversitelerimize dair tartışılması gereken en büyük mesele budur. Üniversite, idarenin şakşakçılarının yetiştirildiği yer değildir.
Bir üniversitede aykırı sesler yükselmiyorsa o akademide bilim yapılmıyor demektir. Üniversitenin hedefi düzenden çok memnun, rahatına düşkün insanlar yetiştirmekten ziyade daha iyiye, daha yeniye götürecek soruları olan halinden memnuniyetsiz bireyler yetiştirmektir.
