Giriş
Fenerbahçe – Galatasaray maçlarından evvel kağıt üzerinde ne yazılmış olursa olsun, en önemli faktör, futbolcuların maça nasıl hazırlandıklarıdır. Hem fiziksel olarak formda, hem de konsantre olmuş takımlar fark yaratırlar.
Derbide de aynen böyle oldu. Fenerbahçe kaya gibi sert, arzulu ve çok konsantre oynadı. Galatasaray ise yumuşak, isteksiz ve dağınıktı. Böyle olmasının ana sebebi geçmiş 9 yılın ağırlığını kafalarından silememiş olmaları. Zaten daha maç başlamadan evvel çıkan gerginlik de bunu çok net bir göstergesi.
Galatasaray basit top kayıplarıyla Fenerbahçe’nin oyunu rahatlıkla kontrol etmesine izin verdi. Daha birinci dakikadan Baros’un Emre’yle girdiği pozisyonda sakatlanması, Galatasaray’da moralleri bozdu. Bir futbolcunun kafası rahat değilse iyi performans vermesi beklenemez. 10. dakikaya geldiğimizde bir şansızlık olmadığı sürece Fenerbahçe’nin maçı kazanacağı belliydi.
Christoph Daum maç öncesinde ve sırasında yaptıklarıyla ve Frank Rijkaard yapmadıklarıyla maçın kaderini değiştirdiler. Hakemin iki tarafın da basit pozisyonlarına çaldığı düdükler olmasaydı maç daha erken farka bile gidebilirdi.
Burada maça olağanüstü renk katan, inanmış ve takımını ateşleyen Fenerbahçe taraftarını da unutmamak gerek. Seyirci taraftarlığının nasıl olması gerektiğini bir kez daha gösterdi. Takımdaki bütün futbolcular Guiza ve Santos hariç iyi performanslarıyla göz doldurdular. Kazım ilk yarı koşularıyla Servet’i yıprattı. Gökhan, Emre, Mehmet ve Baroni’nin çalışkanlıkları Alex’in de top becerisiyle birleşince, maç Fenerbahçe adına kolay oldu.
Roberto Carlos da Keita’yı attırarak zekasını ve tecrübesini gösterdi. Fenerbahçe’nin defansını bu maçla değerlendirmek imkansız, çünkü Galatasaray Fenerbahçe’nin üstüne fazla gelemedi bile. Volkan’ın yediğimiz golde daha yapabileceği bir şey olmazdı. Yanındaki arkadaşının topu uzaklaştırması gerekirdi.
Geçen yılki fiyasko derbiden sonra, 100 yılı aşkın süredir oynanan dünyanın en gözde derbilerinden birine yakışan bir maç oynandı. İki tarafı da tebrik ederim.
