Adı Beşiktaş

Emirhan’ın sihirli dokunuşları olmasa, biri Dzeko, diğeri Maximin vuruşlarıyla Fenerbahçe kaptı kaçtı yapacaktı. Sonra olgun atakta Rafa gibi bir usta ile Immobile’nin Livakovic’i mağlup etmesi beklenirken, futbol topunun kaleye girmemekte inat edişi ilk yarının kayda değer derbi manzumeleri idi. Fakat en kayda değer not ise bir cinayet vakasına Mehmet Türkmen’in, “Vallahi ben görmedim” yaklaşımıydı. Djiku, Emirhan’ın boğazını sıkıp resmen adam öldürmeye teşebbüsten gözaltına alınması gerekirken, Gedson’a çıkan sarı kart savcılık soruşturmasına neden olmalıydı. Şükür ki Emirhan yaşıyor. Djiku ise tutuksuz bile yargılanmıyor. Sonra Fred’in, Salih’e yaptığı faul çalınmıyor, akabinde Masuaku’nun, Fred’e hareketine düüüt. Mehmet kardeş, Mourinho seni beğendim dediyse bu kadar lafın üstüne çıkmasaydın. Çok belli oldu. Keşke Serdar Topraktepe de beğenmiş olsaydı seni. Beşiktaş maçın içinde çok git-geller yaşadı. Ancak Spartaküs gibi çarpıştı. Fenerbahçe kalesini kafaya takmış bir hali vardı. Geçmişinde yenilip puan yitirdiği maçların aksine beklenen ve arzu edilen bir takım kimliği içindeydiler. Böyledir derbiler. Kağıdın üstündeki favoridir, altındaki Beşiktaş ise kazanır. Bu maç bir tarih yazarı olan Beşiktaş haykıkırışı ile bitti. Haysiyet, onur, şeref eşittir Beşiktaş. Ne diyordu efsane başkan Süleyman Seba: “Beşiktaş şampiyon olsun, kupalar kazansın diye tutulmaz. Beşiktaş bir değerler manzumesidir.” Öyle de bitti maç.