Giriş
Chapter 1
Saat 7.30’da kalkarım… Çocuğum olduğundan beri alarma hiç ihtiyacım olmadı. Önce “Ingaaa” sonra “Anneee” bugünlerde ise “Kalk, gündüz oldu” ile uyanıyorum.
Evden çıkmanın ne kadar meşakkatli olduğundan, bir ruj bile sürmeyi geçtim, ayakkabımın bağcıklarını bile bağlamadan kapıyı çat diye kapattığımı anlatmama gerek var mı? Neden çat peki? Dünden kalan bulaşıklara, yıkanacak çamaşırlara, etrafa saçılmış oyuncaklara böyle “Elveda” diyorum. Bir hışımla kapatıyorum kapıyı ve bu bölüm kapanıyor. Akşam tekrar açılmak üzere, üstünü kapıyla örtüyorum tüm dağınıklığın…
Chapter 2
Önce kızımı kreşe, sonra da beni işe bırakıyor eşim.
Kaşarlı simit alıyorum arabadan inince. Bıyık altı gülüyorum her seferinde “Bir kaşarlı simit” derken… Bu kadar sığ bir şeyi komik bulduğum için kendime kızmam uzun sürmüyor. İşe girdiğim kapıda bırakıyorum onu da…
8.30’dan 18.00’e kadar, öğlen 10 dakikada yenilen yemek dışında kaç defa yerimden kalkıyorum bilmiyorum. Sigara içmeyi bıraktığımdan beri epey azdır herhalde. İki, üç…
Odam küçük. Sevdiğim işi yapıyorum. Otobüs yolculuğu yapsam bu kadar şişmezdi ayaklarım. Sevdiğim işi yapıyorum.
Hiç dışarı çıkmadan, bir odanın içinde bütün gün çalışıyorum. Kendi rızamla. Özgür irademle.
Chapter 3
Önce kızımı kreşten, sonra da beni işten alıyor eşim.
Anneme gidiyoruz arabadan inince. Utanıyorum her seferinde “Eline sağlık anne” derken… Hazır sofraya oturup, bulaşık bile yıkamadığım için kendime kızmam uzun sürmüyor. Kendi evimize girdiğim kapıda bırakıyorum onu da…
Saat 21’den 22’ye kadar, ne kadar kaliteli olduğunu bilmediğim zamanı geçiriyoruz kızımla. Sonra “Hadi yatalım geç oldu” deme sırası bize geliyor.
Yatakta debelenmeler, ağlamalar, masallar…
Ve bir bakmışsınız herkes uyuyakalmış ve bir bakmışsınız sabah olmuş. Saat 7.30. Alarma gerek yok…
Şimdi karantinada sıkılanlara, dayanamayacak gibi olanlara soruyorum: Bir gününüz benimkinden çok da farklı değilse, zaten her gün karantinada olduğumuzu hala fark etmediniz mi?
Her gün gittiğiniz ofislerde karantinadasınız. İş çıkışı arkadaşınızla buluşup bir iki kadeh bir şey içemediğiniz her gün sosyal mesafenizi koruyorsunuz. Şimdi bu sıkılma nereden geliyor?
