Güven

Başlıktaki sözcüğün TDK (Türk Dil Kurumu) Sözlüğü’ndeki karşılığı şöyle: “Korku, çekinme ve kuşku duymadan inanma ve bağlanma duygusu; emniyet, itimat.”

Çağımızın en büyük sorunu bu duygunun eksikliği. Hatta bazen hiç olmaması. Çağımızın ve özellikle bizim ülkenin en büyük sorunu.

‘Güven’sizlik, ‘güven’ememe… İnsanların birbirlerine, kurumlara, devlete; aslında kimseye, hiçbir yere güven(e)memesi.

*

Kendinizden pay biçin… Bir düşünün bakalım;

* Aldığınız ekmeğin, olması gereken hijyen ortamında üretildiğine güveniniz tam mı mesela?
* Bindiğiniz taksinin direksiyonundaki sürücünün işini tam manasıyla, layıkıyla yaptığına güvenebiliyor musunuz?
* Gittiğiniz doktorun koyduğu teşhisin doğruluğuna koşulsuz güven duyabiliyor musunuz?
* Avukatınızın, dava sürecine bütünüyle hakim olup haklılığınızı tam olarak savunduğuna ne kadar güveniyorsunuz?
* İş arkadaşlarınızın yüzünüze söylediklerinin gerçek duyguları olduğuna güven besliyor musunuz?
* Bazı medya organlarında yer alan haberlerin birçoğunun gerçekliğine rahatlıkla güvenebiliyor musunuz?
* Siyasetçilere güveniniz tam mı?
* Ya yargıya?
* Peki spor dünyasını yöneten insanlara? Sahadaki hakemlere?
* Veya ekonomi bürokrasisine?
* Yabancı devletlere?
* Sanat alemine misal?
* Gittiğiniz psikoloğa?
* Ya da eve tamirata gelen elektrikçinin, su tesisatçısının arızayı bulup gidereceğine? Yaptığı işin karşılığında hakkı olandan fazla para talep etmediğine kesinlikle güveniniz var mı?
* Adres sorduğunuz kişinin yol tarifine mesela?
* Çalıştığınız bankaya, taraftarı olduğunuz kulübe, çocuğunuzu gönderdiğiniz okula, yemek yediğiniz restorana, otomobilinizi teslim ettiğiniz vale ya da otoparka, alışveriş yaptığınız kasaba, hizmet aldığınız telekomünikasyon şirketine güveniniz tam mı?
* Komşunuza güvenebiliyor musunuz gönül rahatlığıyla? Hatta eş, dost, akrabaya?

*

Elbette istisnalar var hepimizin hayatında. Çevremizde, umudumuzu korumamızı sağlayan güzel, güvenilir insanlar var hâlâ. Ama onlar ‘istisna’ işte artık.

Genelde ise durum vahim. Güven değil, güvensizlik hakim neredeyse hepimize.

Güvenmek istesek de güvenemiyoruz insanlara. O kadar çok menfi örnek var ki; hiç haksız değiliz güvensiz olmakta. Paramızı, sağlığımızı, malımızı, kendimizi, sevdiklerimizi, geleceğimizi; korkmadan, çekinmeden, kuşku duymadan emanet edemiyoruz kimselere.

‘İnsan’a güvenimiz kalmadı. İtimatsızlık; insanı rahatsız, huzursuz eden, gerginleştiren, kaygılandıran, özetle mutsuz eden bir durum. Hayatın ritmini olumsuz etkileyen, toplumun haletiruhiyesini bozan bir duygu güvensizlik.

Bu ciddi problemin adını koymamız şart. Böyle bir sorunumuz olduğunun farkına varmalı, bunu kabul etmeliyiz ki, çözüm üretmek için gayret sarf edelim. Kendimize güvenebilirsek tabii!