Giriş
Toronto Film Festivali 2022’de açtığı Gece Yarısı Çılgınlığı Bölümü’nden Seyirci Ödülü’yle dönen “Weird: The Al Yankovich Story”’i analiz ettim. Film festivalin en iyi Amerikan filmiydi. Eric Appel çılgın, plastik, saykodelik ve enerjik bir sahte rocker biyografik parodisine imza atmış. Radcliffe’in kariyerinin performans zirvesini sunan film, 4 Kasım’da Roku’da başladı.
FİLMİN NOTU: 7.2
‘WALK HARD’A KARDEŞ OLARAK GELİYOR
Rocker biyografilerine bakınca aslında farklı modeller var. Bir damardan ‘modern rock müzikali’, bir damardan ‘saf biyografi’ devreye girebiliyor. “The Doors”da (1991) Olivier Stone düzgün bir işe imza atmıştı. 2007’de “Im Not There” epizodik anlatıyla bir başyapıtla uğurlamıştı bizi. Ken Russell’in “Tommy”si (1975) ise “Rocketman”i (2019) etkileyebiliyor.
Al Yankovich bir rock müzisyeni. Ama burada kendi de ortaklık yaptığı bir senaryodan yola çıkıyor. Hala yaşıyor ve 63 yaşında. İlk uzun metrajlı filminde parlayan Eric Appel, Judd Apatow kumaşı taşıyan bir isim. “Walk Hard: The Dewey Cox Story”de (2007) rock tarihinde dolaşan taşlama niyetine bir Jake Kasdan becerisi canlanmıştı. Yönetmenin en iyi filminde John C. Reilly de dikkat çekmişti. Burada onla kardeşlik ilişkisi kuran bir yapı kuruluyor. 
RADCLIFFE APATOW-MCKAY İKİLİSİNDEN ÇIKMIŞ ROCKER KILIKLI WILL FERRELL GİBİ
Aslında Daniel Radcliffe’in daha ziyade Apatow-Mckay ikilisinden çıkmış rocker kılıklı bir Will Ferrell karakteri kıvamında hareket ettiği söylenebilir. Sanki 2004’te başlayan ‘Anchorman’in Ron Burgundy’sinin rock sahnesinde beden bulmuş alaycılığına ulaşma gerçekleşiyor burada. Her şeyin sahteliği pespayelik, plastiklik estetiğinden destek alıyor.
Yeni çağa ayak uyduran müzisyen karakteri fazlasıyla haylaz, ağzı bozuk, ahlaksız. Bu damardan da keyif veren bir kara komedi dünyasına kapılıyor gidiyor. Oyuncu Harry Potter’dan sonra ilk kez bu kadar iddialı bir performansla gerçekten büyülüyor. Burada Appel’in eklektik cinliğine destek veriyor.
SİNEFİL DOKUNUŞLARI ZEKİ VE KEYİFLİ
Katmanlı biyografinin aslında zaman zaman “Pembe Flamingolar”ın (“Pink Flamingos”, 1972) Divine’ı, “Pee Wee’s Big Adventure”ın (1985) Pee Wee’si, “Carrie” (1976), Kurt Adam Jack (Jack Black), Dr. Demento (Rainn Wilson) gibileriyle gerçek hayat tiplemeleri arasında artistik patinaj yapıldığı muhakkak. Karakter onların arasında arayışa girerken postmodern bir yola da sapıyor.
Bu tercih çok şenlikli ve ‘Al Yankovich’ hikayesinin ‘sahte’ halini de boyutlu hale getiriyor. Madonna niyetine canlanan Evan Rachel Wood müthiş bir destek veriyor. Onun adamlarının öldürdüğü 1985 yılındaki suikast sonrasında dirilen karakterin ‘Gelin’ misali halleri de ikonik! Son düzlük sonrası devamını müthiş bir heyecanla bekler bir yaklaşıma giriyoruz fazlasıyla.
YENİ JUDD APATOW MU GELİYOR?
Eric Appel’de Adam McKay, Judd Apatow’un kalem izlerinin daha eklektik bir Mike Myers’la birleştirme hali var sanki. Bu enerji bize baştan sona tesir ediyor bize. Burada ciddi anlamda bir rocker sahneleri bütünü, şarkı gibi öğeler izlenecek derken asla canlanmıyor.
Aksine ahlaksız rock kültürünün bir potpurisinin özgün bir şekilde, kült ve çılgın bir yapıbozum ve neşe eşliğinde deneyimliyoruz. Müthiş senaryosu bir yana yan karakterlerle de atılım yapıyor. Julianne Nicholson’ın Meryem’i, Lin-Manuel Miranda’nın Doktor’u derken ciddi bir çılgınlık desteği veriliyor. Oprah Winfrey de bu toplama siyah-beyaz eşitliği sağlarken elini korkak alıştırmıyor!
‘TOMMY’NİN SAYKODELİK DÜNYASINA GİRİŞ HEYECAN VERİCİ!
“Weird Al Yankovich”, sahte, kült, camp ve eklektik yollar açıyor. “Tommy” misali bir rock müzikali saykodelik evren cümbüşü de yaşatabiliyor. O bölümler de ikonik bir fantastik kahraman yaratıyor. ‘Anti’likten çıkma becerisi benzersiz bir duygu ile sunuluyor. Russell’ın plastik dünyasının kafasını yaşatma şekli bile heyecan verici!
Kurmaca rocker biyografisi, önümüzdeki senelerde Ferrell-Myers kafası bir Eric Appel cinliği olarak anılacak. Ama yönetmen-senarist ruhundan başka bir isim servis ediyor. Bu da fazlasıyla iz bırakacak bir şekilde geliyor. Adeta isminin ikonikliğini arkasına alan bir yaklaşım deneyimliyoruz! Baştan sona enerjisine hayran bırakan, kalemine ise övgü gerektiren bir yapıt izliyoruz. 
APPEL’İN YARATICI ZEKASI DAHA ÇOK CAN YAKAR!
Kurmaca olma noktasında burada gerçekleşenler aslında pop müzisyen bio-pic’i “Vox Lux”a (2018) da benziyor hissiyat anlamında. Orada Brady Corbet’in epizodik ve modern yapısı buraya da tesir ediyor. Kült eğlencelerinden trash geleneklerine uzanan bir cümbüş izliyoruz. Al Yankovich zekası tesir edecek şekilde tasvir ediliyor ve seyirciyi avcuna alan bu zekilik sayesinde olup bitene hayran olmamak çok zor!
Jamie Kennedy’nin ikonik kurgusuyla içine alıp kavrayan bir çılgınlık! Kahkaha üzerine kahkaha attıran bu deliliğin kült olma ihtimali çok yüksek. Appel ismini bir yerlere not edin! Adeta “Austin Powers” (1997), “Anchorman” (2004) ile “Tommy” arasında köprü kuran bir kült zeka bu! 2022’de ABD’den çıkan en özgün ilk uzun metrajlı filmi üreten Appel’in cinliği, yaratıcı zekası ve dinamik plastikliği daha çok can yakar! 
EN İYİ MÜZİK BİYOGRAFİSİ FİLMLERİ LİSTELERİNDE YERİ HAZIR!
“Weird Al Yankovich”in müzik biyografileri arasında da her zaman ‘komedi’yi öne çıkarmasıyla ayrı bir paragrafta anılma ihtimali var. Bu sebeple de en iyileri zorlayacaktır. 2000 sonrası “Beni Orada Arama” kadar üst seviyede değil. Ama “Sen Şarkılarını Söyle” (“Inside Llewyn Davis”, 2013), “Aşk ve Merhamet” (“Love & Mercy”, 2014), “Walk Hard: The Dewey Cox Story”, 2007), “Yuli” (2018), “Rocketman” (2019), “Vox Lux” ile rekabete giriyor.
Appel’in eseri 2022’de “Tar”la beraber ABD’den çıkan en iyi iki müzisyen biyografisi arasında. Luhrmann’ın yarım yamalak “Elvis”ini sollarken ise zorlanmıyor. Daniel Radcliffe, Evan Rachel Wood ve Jack Black ise burada belki de en eğlenceli ve özgün karakterleriyle ilerleyen yıllarda belli bir kitlenin zevk nesnesine dönüşüp kült olacaklardır! İlki yılın en iyi başrol oyuncusu performansını sergiliyor üstelik!
