‘Kel Diva’ ile sanat şöleni

Rumen asıllı Fransız yazar Eugene Ionesco’nun yazdığı “Kel Şarkıcı” adlı tiyatro oyunu, “absürd tiyatro” ya da “anlamsızlık tiyatrosu” adı verilen türün en önemli örneklerinden biri. 1950’de ilk kez sahnelenmeye başlanan oyun Paris’te aralıksız (sezon araları hariç) 50 yıl boyunca haftada 6 gün oynanarak erişilmesi güç bir rekora imza atmış.

Türkiye’de de daha önce amatör ve profesyonel çok sayıda topluluk tarafından sergilenen oyun, bu kez “Oyun Atölyesi”nin repertuvarına “Kel Diva” adıyla girdi ve Zuhal Olcay ile Haluk Bilginer’i 20 yıl sonra sahnede yeniden bir araya getirdi. Zaten bu ikilinin yeniden aynı oyunda rol alması başlı başına önem arz ediyor. Bir de ‘absürd tiyatro’ türüyle seyirci karşısına çıkmaları bana göre gerçekten bir ‘meydan okuma.’ Oyun, toplumsal iletişimsizliğin, yabancılaşmanın, hızla tüketilen değerlerin, iyi ile kötünün birbirine karışmasının bir sunumu. Ama bunu öyle derin analizlerle yapmıyor.

Birbirinden bağımsız durumlar, replikler, dinlerken ‘saçma’ gelebilecek diyaloglar ile anlatıyor. Ve elbette oyunculuğun çok ama çok ön plana çıktığı bir oyun bu. Zuhal Olcay ile Haluk Bilginer’in yanı sıra, Özlem Zeynep Dinsel, Yiğit Özşener, Gözde Kırgız ve Kıvanç Kılınç da rollerinde adeta döktürüyor, seyrine doyulmayan bir görsel şölen sergileniyor. Önceki akşam bu oyunu izlerken başta biraz garipsediğimi söylemeliyim.

Ancak Bay ve Bayan Martin’in, ellerindeki telefonlara gömülüp karı-koca olduklarını bile unutmalarını anlatan bölümle birlikte oyun içine çekiverdi beni. Hele hele, her gün rastladığımız bazı sıradan olayları (bir adamın sokakta eğilerek ayakkabı bağcığını bağlaması mesela) olağanüstü hikayeler gibi birbirlerine anlatıp şaşırmaları toplumdaki yabancılaşmanın müthiş bir örneğiydi. Daha fazla bilgi vermeyeyim, gidip izlemenizi önereyim. Bilet bulmak zor biliyorum, ama deneyin. Sanat herkese iyi gelir.

BU TAKIMA YAZIK ETMEYİN

Kadın voleybolu sadece Türkiye’de değil, dünyada da yükselen bir trend. Hele hele Türk Milli Takımı’nın ve Türk kadın voleybol kulüplerinin başarıları bu spora ülkemizde müthiş bir ilginin gelişmesini sağladı. Sultanlar Ligi’nde Vakıfbank ve Eczacıbaşı gibi yüksek bütçeli şirket takımlarını zorlayan tek kulüp takımı Fenerbahçe. Beşiktaş, 2 sezon önce düştüğü lige yeniden yükseldi.

Galatasaray ise henüz düşmüş değil ama bu sezon oynadığı 9 maçtan 7’sini kaybederek düşme hattında bulunuyor. Galatasaray, önceki gün Niğde’de Kuzey Boru takımına yenilince taraftar isyan etti. Takımın milli oyuncusu İlkin Aydın maçtan sonra gözyaşlarını tutamadı. Daha da ağırı, koskoca Galatasaray, bu deplasmana tam 7 saat süren otobüs yolculuğuyla gitmişti.

Oysa Fenerbahçe, Galatasaray ve Beşiktaş arasındaki ezeli rekabetin filede de yaşanması gerekirdi. Bir futbolcuya ödenen yıllık ücretle, zirve için mücadele edebilecek bir voleybol takımı oluşturabilir. Bir Fenerbahçeli olarak Galatasaray’ın da Sultanlar Ligi’nde rekabetçi olmasını istiyorum. Derbi keyfini filede de yaşamak istiyorum.

ACIMA HİSSİ HEMEN GEÇİYOR

Yasa dışı bahis paralarını akladıkları iddiasıyla tutuklanan fenomenler var biliyorsunuz. Birçoğu da inceleme altında. Yoksulluktan gelip kısa sürede edindikleri mal varlıklarını görgüsüzce sergileyen bu fenomenlerin yedikleri haltlar bir bir dökülüyor ortaya. Dilan-Engin Polat’ın işyerini kurşunlattığı öne sürülen bir başka fenomen Banu Parlak da “Mağdurum” diye ortalarda dolaşıyordu.

Ama bir de ne görelim, beline bir tabanca takmış, ortalığı velveleye veriyor. E hani sen mağdurdun? Hani senin bir günahın yoktu? Polis bu kadının evine gidiyor, ruhsatsız silah buluyor, gözaltına alıyor. Sonra biz de “Bütün iyi niyetlerimi bir bir yargılayıp asıyorum” sözlerini söylemeye başlıyoruz. Mağduru oynamayı bile beceremeyen bu insanlara acıma hissimizin bünyede kalma süresi saniyelere iniyor artık. Ne haliniz varsa görün, ne cezanız varsa çekin!