Giriş
Bir ara komedyenler, sahnede siyasetçilerin taklidini yaparlardı. Hem de çok iyi yaparlardı.
Öyle ki, karşınızda sahiden Erbakan var, Demirel var zannederdiniz. Sahiden Ecevit konuşuyor zannederdiniz.
Alkış, ıslık, kıyamet.
Ve tabii kahkahalar.
Salon adeta yıkılırdı.
İşin güzel tarafı, seyirciler (müşteriler) kimi Demirelci kimi Ecevitçi olduğu halde her ikisinin de taklidini alkışlardı, yani masalar birbirine hiç husumetle bakmazdı.
Oysa siyaset, o zaman da gergindi ama mizah herkesi teskin mi ederdi neydi... Tatsızlık pek hatırlamıyorum.
Önce o salonlar, o müzikholler gitti. Sonra o sanatçılar siyasi mizah yapmaktan vazgeçip başka alanlara yöneldi.
Zaten de o güleryüzlü seyircilerin yerini şimdi asabi insanlar aldı.
Ne yazık... Pazar günü sandığa asık suratlarla gideceğiz.
Şakalaşmaya bile imkan yok. Herkes gergin.
İstanbul, biraz yumuşamalı. Onu İstanbul yapan değerlerine dönmeli. Çatık kaşı terketmeli.
Belki o zaman, o güzelim sanatçılar da siyasi mizah’la birlikte geri dönerler.
O alkışları çok özledim.
