Giriş
Teamül şu: Lider, önde gider. İcraatın başına geçip ülkeyi yönetmek istiyorsa, önce aday olur.
Eğer olmuyorsa... Her gün dışarıdan gazel okumaz... Bir Bilen edasıyla ülke meselelerine burnunu sokmaz... Sürekli ahkâm kesmez. Şöyle yapın, böyle yapın diye akşama kadar nasihat vermez... Eğer veriyorsa gel sen yap derler adama.
Lâkin gelmesi için önce aday olması lazım. Demirtaş çıktı adaylığını koydu, ülke yönetimine talip oldu. Doğu Perinçek, aynı şekilde, 100 bin imza toplayıp milli iradeye başvurdu. İşte Akşener... Dedi ki: Ya babaanne olur evde otururum ya da icraatın başına geçerim. Liderlik budur.
Şuraya gelmek istiyorum. Bugün Cumhurbaşkanlığı’na talip olmayan parti liderleri, yarın Parlamenter Sistem’e dönsek bile, demek ki başbakanlığa da talip olmayacaklar. E niye liderliğe özendiler?
- Konfor olsun diye mi?
Acaba diyorum, siyasette yeni bir rütbe, yeni bir kariyer mi bu:
- Aday olmam ama aday’ı ben belirlerim. Ve devamla:
- Benim aday kazanırsa da Cumhurbaşkanı’nın patronu olurum. Daha yüksek mevki var mı yahu? Ne güzel. Üstelik sorumluluğu da yok.
Not: Doğu Akdeniz’de son durum. Orhan Seyfi Orhon’un dediği gibi: Diyorlar kül olmaz ateş yanmadan Denizler durulmaz dalgalanmadan.
