Eğrisi doğrusu

Kabil’de bombalar patlayınca, aklımdan geçen ilk cümle şu oldu:

- Ne işimiz var Afganistan’da? Kendimi birdenbire vallaha Kemal Kılıçdaroğlu’na benzettim. Olsun. Bu cümleyi bir kaç kere tekrarlamışım:

- Ne işimiz var yahu?

İtiraf etmeliyim ki, şu Kabil Havalimanı’nı işletme ya da güvenliğini sağlama meselesi içime sinmiyordu. Türkiye’ye hangi puanları getirirse getirsin, belalı bir görevdi. Neyse ki Taliban Yönetimi “Bu topraklarda yabancı asker istemiyorum” deyince otomatikman o iş de suya düştü. “İyi ki öyle oldu.”

Derken... Hele bir de bombalar patlayınca, ortalık cehenneme döndü... 182 ölü, yüzlerce yaralı. İşte o zaman, kafamdan geçen cümleyi, yüksek sesle söylemeye başladım. Bugün de zaten yazıya döküyorum. Ve diyorum ki; - Ne işimiz var Afganistan’da? Yani Kemal Kılıçdaroğlu’na benzemeyi resmen göze almış durumdayım.

Afganistan Halkı’na yardım edelim.

- Edelim. Elimizden ne geliyorsa yapalım.

- Yapalım. Ama her türlü tehlikenin kol gezdiği topraklardan uzak duralım. Öyle meçhul bir ortam ki “YPG bize mi saldıracak” diye dalga geçtiğimiz Suriye bataklığı bile bunun yanında güllük gülistanlık kalır.