Giriş
Teröristi anlarım. Adı üstünde işte: Terörist. Ne Allahı var, ne dini ve imanı... Ne vicdanı ve iz’anı var, ne de aklı ve şuuru. Ama medeni geçinen Avrupalı’yı zerre kadar anlamam. Nasıl olur da teröristi destekler? Hem de cansiparâne bir biçimde...
NATO’yu hiç anlamam. Nedir NATO? Konu mankeni mi? Yoksa bir naylon şirket mi? Bana böyle bir günde lazım değilse, hangi gün lazım? Acaba diyorum Türkiye’yi sessiz sedasız NATO’dan ihraç ettiler de bizim mi haberimiz yok?
Bunlara sitem etmek de faydasız. NATO’ya olsun, AB’ye olsun, ABD’ye olsun... Sitem edip de ne diyeceksiniz? - Eli kanlı bu katillere olan sevdanız nereden ileri geliyor? Boşuna sormayın. Dönüp derlerse ki: - Siz önce kendi içinizdeki terör sevdalılarına bakın. Ne cevap veririrsiniz?
İçimizdekiler... Sahi, dışarıdakilerden daha mühimi bu. Yabancı, neticede yabancıdır. Ne derlerse desinler. Onlara karşı şerbetlenmişiz. - Ama içimizdekiler? İşte bu bizi kahrediyor. Allah muhafaza, bir dünya savaşı çıksa, karşı blok’ta yer alacakları muhakkaktır.
Ekonomiymiş, döviz kuru’ymuş, enflasyonmuş, şuymuş buymuş, hepsi şöyle bir kenarda dursun... Türkiye’nin en büyük derdi budur: - İçimizdekiler. Esasen, yabancılar dediğimiz yedi düvel’in yegane dayanağı ve kozu da odur.
