Tek kelimeyle

Bir namus paranoyasına kapılmış gidiyoruz. Cinayetlere bakın. Hep namus belası. Namustan geçilmiyor. Günlük hayata bakın, konuşmaları dinleyin.

- Namuslu adam.

- Namusuna diyecek yok. Milletvekili yemininde bile namus var.

Namusuna bu kadar düşkün bir toplumda, bu kadar çok namussuz bulunması ayrıca incelenmeye değer. Haberlere bakınca Türkiye’de tek namuslu adam kalmadığını zannedebilirsiniz. Ya da dünyadaki bütün namussuzların, Türkiye’ye doluştuğunu sanırsınız. Türkiye tükenmiş, öyle mi? Bereket birkaç tane namus bekçisi, birkaç tane de sicil amiri kalmış... Yaşasın.

Türk Adliyesi’ndeki dosyalar, nüfusa oranla dünya rekoruna koşuyor. Anlamı şudur:

- Birbirine güvenmeyen... Birbiriyle uzlaşamayan... Birbirinden sürekli şüphe eden, sürekli mahkemelik olan insanlar, hep bu ülkede yaşıyor... Davalı-davacı hiç fark etmiyor.

Belki şöyle teselli bulabilirsiniz:

- Bu kadar kolay lekelenen veya bu kadar kolay lekeleyen insanlar, çok şükür bari yargıya güvenmektedirler. “Şeriatın kestiği parmak acımaz” lafında mutlaka bir hikmet olmalı. Ne var ki kesile kesile parmak kalmadı.

Şaşmaz kural

İş yaparsanız, başınıza iş açarsınız. Akıllı adam, iş yapan değil, yaptırtmayandır.