Öncelikle iki takımı birden tebrik etmeliyim. Strateji, mücadele, hırs, heyecan, ne arasan dolu dolu bir maç izlettikleri için. Sayın Avcı da, Sayın Kafkas da dersine iyi çalışmış. İkisi de ‘ellerindeki en iyi kadro’yu saha sürmüşler. Karagümrük’ün öncelikle Trabzonspor’un pas trafiğini kesme düşüncesi kendini hemen belli etti. İlk yarım saat bunda başarılı da oldular. Trabzonspor, elinde kalan ‘kanatlardan hücum’ alternatiflerini denemek zorunda kaldı. Çünkü dikine gidilen her atak Karagümrük duvarına tosluyordu. Kenarlardan gelen toplar da tehlike oluşturmayınca ilk yarı golsüz kapandı. Bu kanat organizasyonlarında ne yalan söyleyeyim gözlerim Trezeguet’i aradı. Sağ bek Meunier’in çabasını ilk yarı itibarı ile diğer arkadaşlarından göremedik. İkinci yarı mutlak gole ihtiyaç duyan Karagümrük’ün, bu golü ararken açıklar vereceği aşikardı. 54’te ‘iyi ki alınmış’ Meunier, Onuachu’yu, bilardo deyimiyle ‘çok ince’ gördü. Onuachu da sayıyı yaptı. Ardından da sakatlanıp çıkmak zorunda kaldı. Yerine giren Umut Bozok, Paul’u hiç aratmadığı gibi şovunu da yaptı. İlk golden sonra Gümrük kapıları açıldı. Bir baktık 4-0 olmuş. Hele 4. gol antrenman golüydü. Karagümrük ne bu skoru ne de ligdeki konumunu hak ediyor. Keşke sezona Tolunay Kafkas’la başlasaydı. Final de kupa da Trabzon’a yakışır. Avcı’nın Trabzon envanterinde ‘eksik parça’ o kupa kaldı. Yakışır mı? Yakışır.
Galatasaray için maç öncesi ‘tarihi nitelik’ taşıyan bazı rakamlar, daha doğrusu hedefler vardı. Bir sezonda en çok puan toplayan takım olmak. (Eski rekor 93 puan) Ligde 35 maçlık yenilmeme. Evinde 18’de 18 yapmak. Bonus olarak; gol kralının yine takımdan (Icardi) çıkması. Bu rekorların eski sahipleri hem kendisi hem de kıymetli rakibi. Sivas, Fenerbahçe önünde; ‘şampiyonluk mücadelesinin kendisini hiç ilgilendirmediği’nin en güzel örneğini vermiş, çelmeyi takmıştı. Bu konuda kamuoyunun Bülent Uygun’a ciddi bir haksızlık yaptığını kabul etmek gerekiyor. Burada soru, Galatasaray’ın ne yapacağıydı? Toplamda 7 futbolcusu kart sınırında. Doğal olarak bu durum büyük bir baskı unsuru. Çünkü her futbolcu, her maç, her an, her pozisyon, her dakika çok önemli. Peki tribünlerde oluşan bu stres nasıl kırılacak? Hakim Bey ile tabii. Nitekim takım ne zaman sıkışsa ortaya çıkan Hakim Bey Barış’ın mükemmel pasına tam kıvamında vurdu. Mertens de coşkuyu artırdı. İlk yarı 2-0. E güzel... İkinci yarı Sivas ‘bu maç bu kadar kolay olamaz’ dedi ve karambolden 2-1. Tribünleri aldı mı bir stres daha. Ama sahada ülkemize gelmiş olan en özel golcü vardı. Yine mükemmel bir dokunuş. Hakim Bey alıştırdığı vuruşlardan birini daha yaptı. Sivasspor geri dönecekti belki ama santimlerle ofsayta takıldı. Sonra çorap söküldü. Mertens ‘Sıkıntı yok, buradayım’ dedi. Hakem Icardi’nin attığı golü bence yedi ama yine de saygı duymak lazım. Icardi bu defa yine bir tek vuruş örneği ile krallıkta farkı açtı. Bu saatten sonra da şekil belli oldu. Bu akşam gözler ve kulaklar doğal olarak Konya’da olacak. Dün akşamdan sonra Galatasaray taraftarı için rahatlıkla meşaleleri yakın diyebiliriz.
Okan Buruk ideal 11’ini sahaya sürmüş. Maç, bir lig maçından ziyade bir kupa finali kıvamındaydı ve şok bir golle başlayacaktı. Mendoza’nın ‘Sezonun en erken golü’nü Muslera çıkardı. 30 saniyede bu topu kaptıran Demirbay bir de direğe takılınca ‘Yapma bunları dayıı’ dedirtti. Orta sahalar çabuk geçilince tempo arttı. Tempo artınca pozisyonlar doğdu ama ilk yarı Adana’da gol sesi çıkmadı. Bu yarıda şampiyonluk için oynayan daha çok Demirspor gibiydi. İkinci devreye de Adana ekibi etkili başladı. Peki Adana’nın direncini kim kıracaktı? Büyük topçular böyle anlar içindir. Ziyech her zaman yaptığı gibi ceza yayı dışından müthiş vurdu. Galatasaraylı taraftar ‘acaba dayıyla Berkan mı değişse?’ diye aklından geçirirken dayı ‘hayır!’ dedi. Çizgiye paralel tam usta işi vurdu. Adana Demirspor’un direncini hem bu gol hem de Muslera kırdı esasında. Karşı karşıya iki pozisyon çıkardı. Toplamda 8 önemli kurtarış yaptı. Aktürkoğlu oyuna girdiği andan itibaren golü istedi. Baktı atamıyor, kankası Icardi’ye attırdı. Seyretmeyenler skora bakıp kolay bir galibiyet olduğunu düşünebilir. Öyle olmadı. Hikmet Karaman taş gibi bir takım yapmış. Bu sonuçla gazetemizin dünkü spor sayfası başlığı gerçekleşmiş oldu; ‘Kazan strese sok derbiyi bekle.’ Aynen öyle oldu. Adana’da bu hafta iki karnaval vardı. Bu yıl 12’ncisi düzenlenen Portakal Çiçeği Karnavalı ve Galatasaray Karnavalı ! Bu akşamki derbinin sonucu belki de sezon sonu karnavalının habercisi olur.
Bu sezon sadece Trabzonspor için değil, Galatasaray ve Fenerbahçe haricinde tüm takımlar için acayip enteresan oldu. Sezonun filmi neredeyse ‘10 dakika ara’dan önce koptu. Şimdi final sahnesini bekliyoruz. Trabzon için lig 3’üncülüğü Avrupa Kupaları için önemli ancak, Ziraat Türkiye Kupası’nın kazanılması halinde ‘sezonun kazanan diğer takımı’ olacak. Kayserispor özellikle evinde zorlu bir ekip. Burak Yılmaz’la birlikte oyunlarına bir istikrar da geldi. Onuachu uzun süredir yok. Formda olan Trezeguet sakat. Trabzonspor’un gol yollarına girmesinde zaten sorun yoktu ama o golü bulmakta zorlanıyordu. Dün akşam üç gol buldu, biri VAR’dan döndü. Oysa Bardhi müthiş vurmuştu. VAR demişken; dün akşamki müdahaleleri son derece yerindeydi. Meunier Trabzon’daki ilk maçına sanki 10 yıl önce çıkmış. Enis sakatlanıp çıkana kadar çoktan maçın adamı olmuştu. Bir gol, bir asist. Onuachu ile ikisi çok etkili olur. Hemen arkalarında da Trezeguet. Artık takım tempoyu da istediği gibi ayarlayabiliyor. Son sözüm Uğurcan’a. Sen takımın kaptanısın. Her kalecinin formsuz dönemi olur. Taraftar da buna tepki gösterir. Bu konunun en ağır bedelini seleflerinden Onur Recep Kıvrak ödemişti. Futbola küstürdüler çocuğu. Bu hatayı Karagümrük maçında da yaptın. Nedir bu kafa bozukluğu? Uzatmayla beraber 10 dakika taraftarı strese sokuyorsun. Beraberlik golünü yesen ne olacak ? Bezdidun da.
Bu sene Beşiktaş’ın başına neler gelmedi ki! Beş teknik direktör ve bir başkan değişikliği ile ara transferde ‘aceleye getirilmiş’ transferler... Geçtiğimiz günlerde ise ‘Bizim takım çöp olmuş’’ diyen bir Futbol Genel Koordinatörü gördük. Dört gün önce, babası Çanakkale’de şehit düşmüş olan Baba Hakkı’yı andık. Onu anarken de aklımıza Beşiktaş’ı Beşiktaş yapan değerler geldi. Bunların en başında vazgeçmemek var. Beşiktaş’ın lig üçüncülüğü ile Ziraat Türkiye Kupası iddiası devam ediyor. Kupaya ulaşmak için ise ilk maç 23 Nisan’da Ankaragücü ile. Bence dün akşamki maç hem Kara Kartal, hem de Ankaragücü için bir lig maçından ziyade, kupa maçının provasıydı. Serdar Topraktepe ilk iş olarak kadroyu derleyip toparlamış. Potansiyeli olan ama bugüne kadar bu potansiyeli ortaya koyamamış oyuncularına ‘gösterin kendinizi’ demiş. Yağış zemini kaygan hale getirmiş tamam da; topçular buna uygun krampon mu giymemiş nedir? Ayakta durmakta zorlandılar. 10. dakikada Kazımcan kendi kalesine, Ali Sowe Beşiktaş kalesine kafayla kaçırdı ama Arnavut Muçi, kaçırmadı. Ceza yayından çok şık vurdu. Beşiktaş coştu ama Ankaragücü file bekçisi Bahadır farka izin vermedi. Ghezzal direğe takılınca ‘Acaba üç puan sıkıntıya mı girdi?’ derken Muleka, farkı 2’ye çıkardı. Beşiktaş bu oyun ve skorla hem lige döndü hem de kupaya göz kırptı. Taraftarın morali de yerine geldi.
Galatasaray ve Fenerbahçe’nin maçları borsadaki kağıtlar gibi. Her maç acaba hangi kağıt yükselecek, hangi kağıt düşecek diye bakıyoruz. Önceki gün Kadıköylü firmanın kağıdı değerini korudu. Dün de Beyoğlu menşeili firma. Alanya’da ‘Fatih Tekke etkisi’ çok bariz görülüyor. Sıradan oynayan takımı üst sıralara oynayan takım yapmış. İlk tehlike de Alanya’dan geldi. Leroy Fer sağdan Kerem’i iki defa geçtikten sonra o bölgeyi keşfeden Oğuz yine sağdan getirdi, Nelsson çıkardı. İlk yarı Mertens direğe takılınca eşitlik bozulmadı. Adamın bu sene direkten dönen 6, takımın 27’nci mi ne! Yuh yani. Bu oyun şöyle duran toplarda, ara paslarda iyi bir ayak istiyor derken, Okan Buruk da aynı şeyi düşünmüş olacak ki ikinci devreye Ziyech ile başladı. Bu değişiklik Galatasaray adına ilaç oldu. Zora girecek maçta Barış Alper önce ters taraftan Robben golü attı, bir dakika sonra boş kaleye kaçırdı. Rakip zorlu, üstelik deplasman diye düşünmeye kalmadan Ziyech; maçın yine zora girmesinin önüne geçip; ‘başka bir seviyede olduğunu’ gösterir bir gol attı. Alanya 10 kişi kalınca film de doğal olarak koptu. Barış Alper, ilk golünün ikinci bir kopyasını daha atınca Galatasaray; Akdeniz seferinden büyük bir ganimetle döndü. Dün akşam rakibin hem hocası atılıp, hem de 10 kişi kalması maçın sonucuna doğrudan etki etti. Yine de en korkulan maçlardan biri bu maçtı. Daha kolay geçmesi beklenen maçlarda durum tersi olabilir. Yazının başında dediğim gibi; şampiyonluğun iki adayının maçları borsa kağıtları gibi. Önceden pek belli olmuyor.
Güne yabancı VAR hakem kararı ile başladık. Kendi payıma, geldiğimiz bu nokta hiç hoşuma gitmedi ama ne diyeyim; hayırlısı olsun. Maç öncesi Abdullah Avcı ve Bülent Uygun’un içten bayramlaşması, Avcı’nın Sivas kulübesinde herkesle bayramlaşması çok sıcak görüntülerdi. İki takım oyuncularından da zerre bir olumsuz hareket görmedik. Futbolcular iyi niyetli olunca hakem Ümit Öztürk de hatasız maç yönetti. İlk yarım saatte Sivas iki ya da üç defa rakip sahaya geçti. En ciddi olanında Uğurcan, Koita’nın şutunu çıkardı. Bunların dışında başlama düdüğüyle birlikte Trabzonspor sağlı sollu geldi. Meunier’i sağ bek sanıyorduk, adam yorulana kadar resmen ikinci forvet gibi oynadı. Trezeguet’in röveşatasına çok yazık oldu. İlk yarının son saniyesinde Sivas’tan Paluli karşı karşıya kaçırdı ama ikinci yarı başında Menig kaçırmadı. Bu kadar baskılı oynayıp yenilmek enteresan oldu. Şanssızlık bir yere kadar ama kalenin önüne kadar getirdiğin topu gol yapacaksın. Sivas kalecisi Nikolic’in hakkını da teslim etmemiz lazım, çok iyiydi. Uygun yaptığı üç değişiklikle skoru koruma yoluna gitti ve kazandı. Kendi evinde, topa yüzde yetmiş sahip olduğun ve iyi oynadığın maçı kaybetmenin açıklaması biraz zor. Olur bazen. İyi oynar ama kaybedersin. Galiba biraz da hırs lazım. O hırsı dün akşam göremedik.
Olduğundan çok daha uzunmuş gibi gelen milli arası sonrası sevenler nihayet kavuştu. Öncelikle 500. maçına çıkıp takımın tarihine geçen Muslera’yı tebrik ediyorum. Çok büyük bir başarı. Barış Alper de bu maçla ‘dalya’ dedi. Darısı diğerlerinin başına. Daha başında Hatayspor maçın ‘kolay geçmeyeceğini’ ima etti. Süperstar Icardi önce kornerden gelen topta kafayla golünü attı sonra da bomboş kaleye kaçırdı. Yalnız adamın gol kaçırması bile güzel. İlk yarı, kıdemli yan hakem Aleks Taşçıoğlu’nun mikrofonu iki kez rol çaldı. Eskiden nasıl oluyormuş bu işler? Doğan Babacanların zamanında telsiz mi vardı mesela? Golden sonra Hatay ‘bu maç kolay geçmeyecek’ demişti zaten. Tek eksik maça ortak olabileceği goldü. Onda da ofsayta takıldılar.
1-0 rakibin iştahını hep diri tutan bir skor. Zaha çıkarayak bir penaltı almaya çalıştı. Çalıştı da bu hiç yakışık almadı söyleyeyim. Ziyech’in çıkmasına ben de üzüldüm ama paslarıyla verdiği geometri derslerine ‘beden eğitimi’ dersini ekleyemiyor maalesef. Son dakikalar anlamsızca gergin geçti. Zaten 8 dakika uzatma yeterince gergin bir süre. Hatay bu uzatma sürecinde neyi var neyi yoksa saldırdı. Derler ya ‘1-0 olsun bizim olsun’ diye. Aynen öyle oldu. Sevenler kavuştu dedik. Taraftar takımına kavuştuğu için memnun ama oynanan oyundan hiç de memnun olarak ayrılmadı stattan. Son olarak, TSYD’nin 7. başkanı, sevgili büyüğümüz Togay Bayatlı ağabeyimizi kaybettik. Ailesine, sevenlerine ve spor yazarlığı camiasına başsağlığı diliyorum.
Giriş
