Başladığı gibi bitti

Bu maçta seyirci desteği falan yoktu. Müthiş bir taraftar baskısı vardı. İlk düdükle beraber kulakları sağır eden bir tezahürat başladı ama Galatasaray oyun olarak bu baskıyı kuramadı. Rakip ‘önce güvenlik’ ilkesini ilk yarı boyunca başarıyla uyguladı. Benim hatırladığım bir gol pozisyonu izlemedik.

Onu geçtim; kaleyi bulan şutu olmadı Galatasaray’ın. Kaptırılan toplar da tehlikeli oldu. Orta saha üstünlüğünü iki takım da kuramadı. Duran toplardan da bir şey çıkmayınca vasat bir ilk devre izlemiş olduk. İkinci yarı yalandan bir iki hücum organizasyonu ile başladı Galatasaray ama oyun üstünlüğünü bir türlü kuramadı. Dikine giden bir oyuncu eksikliği vardı. Bunu yapamayan Sara çıktı, yerine bunu yapması beklenen Yunus girdi. Bu oyunda tempo gerekiyordu. Tempo artmayınca Galatasaray’ın etkisi de ortaya çıkmadı.

İki takım için de kontrataklar önemliydi. Osimhen’in çıkması ‘ben bu maçta beraberliğe fitim’ demekti. Öyle de oldu. Bu beraberliğin kimin işine daha çok yarayacağını sezon sonunda göreceğiz. Benim düşüncem; Galatasaray’ın kendi evinde büyük bir avantajı kaybettiği yönünde. Koskoca 90 dakika isminin çok altında bir derbi izledik. Klasik deyimle dağ fare doğurdu. Yenemiyorsan yenilme gibi bir düşünceye katılmadığımı söylemeliyim. Taraftar bu maça daha çok inanmıştı. Maçın nispeten sportmence bitmesi Sami Yen’i dolduran taraftar için belki de tek teselliydi. Maç sonu çalan şarkılar galibiyet düşünülerek seçilmişti ama öyle olmadı. Başladığı gibi bitti.