Ayıyı severdik

Oturduğum sitede bir zamanlar bir köpek vardı, karışık ırk bir sokak köpeği. O köpek sabahları okula giden çocukların peşine takılır, onları okula kadar götürür, sonra geri döner diğer çocuklara yetişir, onları da okula kadar korurdu. Ona mama verdiğimizde, önce küçük köpeğin yemesine izin verir kenara çekilir, sonra artanını yerdi. Peki o köpeğe ne oldu biliyor musunuz?

Zehirleyip, öldürdüler. Yani bugün mesele zararlı hayvanların öldürülmesi değil, insana bu kadar yararı dokunanların bile öldürülmesi. Neden? Hiç zahmete katlanmayalım, kısırlaştırma ile uğraşmayalım, neticede bir hayvandır. Hayır bir hayvan değil bir candır, yani benim kadar yaşamaya hakkı vardır. 

Biz çocukluktan öyle yetiştik, şimdi inanamayacağınız bir şey anlatacağım. Bizim nesilde biz şehrin sokağında ayı severdik, biliyor musunuz? Evet, bildiğiniz ayı. Çocukluğumda bazı kişiler ayı oynatıcısıydı. Bir ayıyı sokak sokak dolaştırır, seyirci bulacağını ümit ettiği yerde tef çalar, ayıyı oynatırdı. Ayı nasıl oynar? Efendim, ayı küçükken bunu alırlarmış, sıcak sacın üzerine hayvanı bastırır, hayvan ayağı yanınca zıplamaya başlar, o arada karşısında tef çalarlarmış. Bir-iki defa bunu yaptığında sonrasında ne zaman tef çalmaya başlasa hayvan ayağı yanacak zannedip zıplamaya başlarmış.

İşte mahalleye getirilen ayıya sahibi tef çalmaya başlayınca ayı zıplamaya başlardı. Sonra ayının burnuna takılı hızmaya bağlı zincirin ucunu tutan sahibi ayının etrafından dönmeye başlar, ayı da zıplaya zıplaya döner, göbek atıyormuş gibi bir durum ortaya çıkardı. Sonra sahibi çevrede toplananlara tefini uzatır para toplardı. Göbek atma işkencesi bittiğinde de biz çocuklar ayıyı sever okşardık. Sesini çıkarmazdı. Bize “beni kurtarın” der gibi bakardı, yani ayıyla bile dosttuk. Neyse ki sonunda bu durum yasaklandı, ayıcıklar da kurtuldu, doğal hayatına döndü.

Şimdi ayıyı bırakın bir tavuk bile beslememiş kimseler türedi, ne için tavuk dedim? Şunun için, tavuk besleyenler görür, onlara yiyecek verdiğinizde horoz asla yemez, gıdaklayarak tavuklara seslenir, önce onlara yedirir, onlar doyduktan sonra kendisi kalanını yer. Bu bile ibret olur ama şimdi arabası ile kasten köpeğe vurdu ve kaçtı, elindeki sopa ile bir kediyi öldüresiye dövdü, bir yavru köpek ağzı düğümlenmiş poşetin içinde bulundu. Şimdi bu tipler “Varsın öldürülsün ne olacak ki” diyebiliyor. Bunu söylememek için ayıyı bile seven bizim nesil insana ihtiyacımız var.