Giriş
Koca yaz akıp gitti, her sene olduğu gibi yine ardından bakakaldık. Maskeler ardında, çantada litrelik kolonyolar ile endişeli ruhlarımızı bu yaz da dinlendiremedik.
Uzun süredir köşemde yoktum, çünkü benim bir oğlum oldu. Üstelik de salgının zirve yaptığı zamanda, sokağa çıkma yasaklarının arasında dünyaya geliverdi. En yakınlarımızın bile mecburen uzak kaldığı, yapayalnız bit lohusalık yaşadım. Bunları ayrı bir yazıda yazmalıyım çünkü inanın soluksuz izlenecek bir sinema filmi gibiydi yaşadıklarımız.
Şimdi bütün insanlığın dingin ve huzurlu bir yorgunluk içinde olmasını beklerken, ikinci dalga korkusundan endişeli bir bekleyiş içindeyiz. İstanbul’dan uzakta kaldığım küçük sakin sayfiye yerlnden her akşam haberlerde vurdumduymazca oluşmuş kalabalıkları ve inatla alınmayan önlemleri dehşet içinde izliyorum.
Oysa eylül böyle gelmemeliydi…
Yanık tenlere rahatlık, yorgun bünyelere huzur getirmeliydi eylül.
Sıcaktan bunalarak uyandığımız gecelerin bitişini müjdelerdi eylül.
Denize girmek, kumsalda yürümek için en güzel ay olurdu eylül.
Kışlık domatesleri bitiren bir ev kadının rahatlığı, öğrencilerini özlemiş bir öğretmenin heyecanı olurdu eylül.
Balık sezonunun açılması ve masada bütün yaz baş köşede olan karpuzun yavaş yavaş emekliye ayrılma zamanıydı eylül.
Okula başlayacak çocukların buluşma heyecanı, çalışan kadınların sonbahar alışverişi telaşıydı eylül.
2020 bizleri çok derinden sarstı, ama eylül ezberleri bozsa da eminim bu yıl da şefkatli bir anne gibi ruhlarımıza iyi gelecek…
Umarım beni yalancı çıkarmazsın eylül!
