Giriş
Bu ülkede bırak cumhurbaşkanını, bakanı, valiyi herhangi bir kamu kurumunun şube müdürüne laf edince sabahında kapında polisi görüyorsun. Sadece devlet büyüklerine değil hiç kimseye hakaret, iftira edilememeli.
Burası bir hukuk devletiyse hukuk bunun hesabını sormalı. Buna itirazım yok. Lakin bu nasıl işse tapu müdürü için bile seferber olan yargı, devlet Atatürk’e hakaret edildiğinde sırra kadem basıyor.
Tuğçe Kazaz “Mustafa Kemal’le dinsizlik geldi, ahlaksızlık geldi” demiş. Yunan sevgilisiyle evlenince İslamiyetten Hristiyanlığa geçip kendisini vaftiz filan ettiren ortam sarmayınca jet hızıyla yeniden İslamiyet’e dönen yarın öbür gün kendi dinimi kurdum demeyeceğinin garantisi olmayan birinin bize dinden bahsetmesine sadece gülünür. O yüzden önce lafa bakıyoruz sonra söyleyene ve yok muamelesi yapıyoruz.
Lakin artık önüne gelenin kendisinde Atatürk’e hakaret etme hakkı görmesine yok muamelesi yapamıyoruz. Atatürk bu ülkenin sadece kurucusu, ulu önderi değildir.
Aynı zamanda bu toplumun ortak değeridir. Canı sıkılan her müptezelin Atatürk’ü diline dolaması Atatürk’e değil, bu ülkenin insanına hakarettir. Devletimizi yönetenleri kendileriyle ilgili hakarete, iftiraya duyarlı oldukları kadar bu milletin Ata’sına yönelik saldırılara da hassasiyet göstermeye davet ediyoruz…
En büyük kanun vicdandır!
20 yaşındaki Berfin’in yüzüne asit atıp hayatını karartan alçağa 13.5 yıl hapis cezası verilmesini eleştirmiştim geçen gün bu köşede, “Hani mahkemeler milletin vicdanıydı?” diye sormuştum. Hukukçu dostlar aradı, “Hakim ne yapsın kanundaki üst sınır bu” dediler.
Cumhurbaşkanı Erdoğan buna dün şahane bir cevap verdi, “Kendi kızınıza yapılsa böyle mi ceza verirdiniz? Kanunun değil, vicdanınızın sesini dinleyin!” Cumhurbaşkanı o kadar haklı ki!
Bu hadisede kimse bana kanundan falan bahsetmesin. Bir insanın yaşamındaki en büyük kanun kendi vicdanıdır.
Bir çarşamba akşamı önerisi...
Başar Başaran ve Gökhan Dağıstanlı’yla Müşkülpesent’e Celil Nalçakan’ı dinlemeye gittik.
Ben ki gece dışarı çıkmayı sevmeyen biriyim Celil’in sahnedeki performansına tek kelimeyle bayıldım. Muhteşem bir repertuvar, çok samimi bir ambiyans…
Sanki evde arkadaşlarla eğleniyor gibi hissediyorsunuz kendinizi. Bir Çarşamba -tabii yer bulabilirseniz- muhakkak gidin. İzzet Çapa yine yapmış yapacağını…
