Giriş
Artık bilgiye ulaşmak kolay. Belki de bu yüzden bilgi, hiç olmadığı kadar değersizleşti. Herkesin sesi çıkıyor, herkes bir şeyler söylüyor. Ancak bu ses karmaşasında insanlar birbirini dinlemeyi unuttu. Yüz yüze sohbetlerin yerini mesajlaşmalar, samimi kahkahaların yerini emojiler aldı.
Dijital dünya, özgürlüğün sınırlarını genişlettiği kadar bireylerin kendilerini bir kalıba sokmasını da hızlandırdı. Sosyal medyada beğeni sayılarıyla ölçülen mutluluk, gerçekte ne kadar tatmin edici? Çoğumuz, "Başarı mı, mutluluk mu?" ikileminde başarıyı seçiyoruz ama bunu yaparken iç huzurumuzu ne kadar kaybediyoruz?
Kaybolan sadece samimiyet değil; insanın kendisi de kayboluyor. Dijitalleşen dünyada bireyin öz benliği, sosyal medya avatarlarının arasında silinip gidiyor. Oysa insan, anlam arayışında bir varlık. Amaçlar, sadece dijital dünyada iz bırakmak için şekillendiğinde bu arayış, yolundan sapıyor.
Peki çözüm nedir? Belki daha az "bağlanmak", belki daha çok "kopmak." Teknolojiyi bir araç olarak görmek, bir amaç olarak değil. Daha fazla doğaya dönmek, daha fazla kendimizi dinlemek...
Sonuçta hayat, bir ekranın arkasından izlemek için değil, dolu dolu yaşamak için var.
