Giriş
Böyle istiyor kamuoyu... Dostça boşanmanın olabileceğini, boşanma davasına el ele gidilebileceğini akılları almıyor. İstiyorlar ki kaos çıksın, boşandıktan sonra herkes birbirinin arkasında çok ağır konuşsun, kavgalar etsinler, magazinlere düşsünler... Mehmet Aslantuğ ile Arzum Onan’ın boşanma davasına el ele gitmelerini bu yüzden anlayamadılar. “Madem el elesiniz niye boşanıyorsunuz?” diye sordular. Yahu iki insan, bir evliliği yürütemedi diye düşman mı olmalı? 27 yıllık geçmişleri var, boşandılar diye tüm o geçmişi bir kalemde silip atsınlar mı? Bu çiftin çocuğu var, çocukları da anne-babasına “Bir boşanmayı bile beceremediniz” mi desin?
Şimdi biri çıkıp “Evliliğin yürümesi için çiftlerin birbiriyle iyi arkadaş olması gerekir” dese, bunu hepiniz onaylayacaksınız, ama boşanmanın da arkadaşça olabileceğini kabul etmeyeceksiniz. İki yüzlülüktür bu... Boşandıkları halde aralarındaki geçmişe saygı duyan, çocuklarının ruh sağlığını düşünen, birbirlerinin kötülüğünü istemeyen binlerce çift var.
Onlar birlikte mutlu olmayı başaramadılar ama birey olarak mutlular. Boşandıkları için huzurlular. Unutmayın, bazen bir ilişkinin boyut değiştirmesi için boşanmak gerekir. Dünyanın sonu değildir. El ele gelirsin, dostça ayrılırsın, hatta bir veda yemeği bile yersin. Garipsemeyin, Allah göstermesin ama bir gün boşanırsanız, bu yazdıklarımı daha iyi anlarsınız.
SORUN SEYİRCİDE
Fenerbahçeliler, böyle son haftalarda, hatta son dakikalarda şampiyonluğun gitmesine alışkın. Şerbetlendik yani... Kendi adıma yazayım ama, benim gibi düşünen çok sayıda Fenerli var onu da biliyorum. Ben, Fenerbahçe’yi ‘başarıları’yla seven bir taraftar değilim. Bu kulübün duruşunu, direncini, her şeye rağmen yıkılmayışını, adalet arayışını seviyorum.
Şampiyon oluruz sevinirim, olmayız üzülürüm ama geçer. 106 yıllık tarihinde ne badireler atlatmış bir kulüptür bizimkisi. Bu sene şampiyon olamadıysak seneye, yine olamazsak bir dahaki seneye. Bu köşede, spor sayfasındaki yazılarımda sezon içinde defalarca Fenerbahçe’nin asıl sorununun ‘taraftar görünümlü seyirci’ olduğunu yazdım.
Takıma en büyük kötülüğü yaptılar. Bu seyirciler, kulüp tarihinin en fazla gol atan yabancı futbolcusu Valencia’yı bile yuhaladılar, daha ne diyeyim. O Valencia, derbide bir gol daha atarsa Aykut Kocaman’ı da geçip Fenerbahçe’nin yerli-yabancı en çok gol atan oyuncusu olacak. Son Antalya maçında Galatasaray Ankagücü karşısında 2-1 öndeyken bu seyirciler Fener’e destek veriyor, maç 3-1 olunca da “Yönetim istifa” diye bağırmaya başlıyor.
Bu arada her iki maçın da bitmesine epey zaman var. Yani bunların Fenerbahçe sevgisini 1 gol belirliyor. Sayın Ali Koç, gelecek sezon devem eder mi, etmez mi bilmem. Ama ister Ali Koç olsun, ister yerine gelecek başka bir isim olsun, başkanın yapacağı tek şey tribünlerden bu riyakar seyirciyi temizlemek olmalı. Galatasaray’ı da kutlamak boynumuzun borcudur. Tebrikler.
ÇOK SEVME GÜZEL SEV
Aşırı kıskançlığa kılıf bulmuşlar sürekli “Seni çok sevdiğim için yapıyorum” diyorlar. Ama işin aslı öyle değil hanımlar, beyler. “Seni çok seviyorum ama...” diyorsa bir insan ve aşkını bazı şartlara bağlıyorsa sevme konusunda asla samimi değildir. “Seni çok seviyorum ama şuraya gitme...”, “Seni çok seviyorum ama şununla görüşme...”, “Seni çok seviyorum ama şunu giyme...” gibi şarta bağlı sevgiler ‘kalitesiz’ kategorisine girer. Çünkü ‘kaliteli sevgi’de sevgiliyi, olduğu gibi, kayıtsız şartsız kabul etmek vardır. Bu yüzden ne kadar çok sevdiğin değil, nasıl sevdiğin önemlidir. Bakın burada ‘kabullenmek’ demiyorum, özellikle ‘kabul etmek’ tamlamasını kullanıyorum. Çünkü kabullenmek mecburiyetten kaynaklanır. Kabul etmek ise iradeye dayanır. Bilinçli bir davranıştır. Hepimiz sevebildiğimiz kadar insanız. Ne kadar çok seversek sevelim sevgimizin dışa vurumu ‘kaliteli’ değilse hiçbir anlamı yoktur. Belki de bu yüzden “Seni çok seviyorum” diyen birine “Beni çok sevme, beni güzel sev” dememiz gerekiyor artık.
