Giriş
Bir korku filmi sahnesi düşünün. Elindeki kan kurumamış bir adam hapisten firar ediyor. Ortalıkta gezinirken “Dur ya, birini bıçakla öldüreyim” diyor. Ardından ne bir utanç, ne bir pişmanlık… Soğukkanlı bir şekilde işlediği cinayeti anlatıyor. Film sahnesinden farkı şu: O kan boya değil, o can maket değil. Haberin duyulması ise Dünya Kadın Hakları Günü’nde ne manidar! Hangi hak? Yaşama hakkından daha önce hangi hak gelir ki?
Gözümü kapatıyorum; Ceren’i sahnede bale yaparken hayal ediyorum. Kuğu gibi... Herkes alkışlıyor. Sahneden iniyor, yeni gösterisi için provalara devam ediyor. Provalarda zorlanıyor, parmakları yara oluyor, tırnakları kanıyor ama hiçbiri canını acıtmıyor. Sarılabilen yaralar bunlar, sahneye çıkınca unutulan acılar. İşte böyle romantik filmin başrolüyken, şimdi bir korku filminin konusu.
Katil biziz aslında
İlkokulda kız arkadaşına dayak atarken oğlunu uyarmadın ya, o çocuk büyüdü ve katil oldu.
Kıza küfrederken 'çocuktur' diye susturmadın ya, işte o çocuk büyüdü ve katil oldu.
Baba olarak her işi anneye yükledin ve annesine sürekli hakaret ettin ya, işte o çocuk büyüdü ve katil oldu.
Yaptığı her hatada “Aslanım” dedin ya, metroda bacaklarını açarak oturan oğlun, işte şimdi katil oldu.
18 yaşında altına araba verdiğin, “Hız yapmayı seviyor” dediğin güruhun etkileri bunlar.
İhanet, 'erkeğin elinin kiri' ya, şimdi katil oldu o tatminsiz canlı.
Bu topraklardaki erkek yüceltmesi bitmedikçe kadın cinayetleri de bitmeyecek.
Bu ayrım evde, iş yerinde, caddede her yerde son bulmadıkça, bu haberler artacak.
Hepimiz suçluyuz.
Ağzını ayırıp kadına bakan; yolda yürüme özgürlüğünü alan da suçlu benim gözümde, “Aslanım” diye oğlunu uyarmayan anne de suçlu, yarışma programlarında bir kez olsun kadını birinci yapmayan zihniyet de aynı suçlu, “Elinin hamuruyla karışma” diye bir deyim çıkaran kafa da suçlu.
Bir kadın olarak artık bu haberlerin bitmesini temenni ediyorum.
Her işi bir kenara bırakıp önce en temel hakkın yerine getirilmesini istiyorum: Yaşama hakkı.
Biz yaşamak istiyoruz!
