Giriş
Çocuklarımızın iyi eğitim almasını, çok şey bilmesini istiyoruz. Bunun için de ortaya karışık eğitimin birer aşçısı oluyoruz. İşte o ünlü aşçıların verdiği tarifler; adı soyadı İspanyolca söylenir, yaş Almanca dillenir, 20 senede İngilizce zamanlar pekiştirilir, Türkçe ’de hala “herkez” yazılır, basketbolda üçlük atılır, futbolda tam gol olacakken yeni kursa koşulur, anne hayali olan bale de bir yere sıkıştırılıp, jimnastiğe gidildi mi tamamdır bu iş. İşte size Cem Yılmaz’ın da dediği gibi “little little on the middle” insan. Cem Yılmaz bunu insan için söylememişti ama bu eğitim anlayışına oldukça uydu doğrusu.
Şu an ülkemizdeki çocuklardan çoğu piyano çalıyor. Ama kaçı Fazıl Say, İdil Biret, Gülsin Onay, Tuluyhan Uğurlu olabilecek acaba?
Ya da haftada bir saatlik jimnastik eğitimiyle, kaç Ayşe Begüm Onbaşı çıkacak bu ülkeden?
Eline 40 dakika basket topu almış bireyler Hidayet Türkoğlu, Mehmet Okur gibi NBA’de mi temsil edecekler bizi?
Keşke bu isimler çoğalsa, gurur duyacağımız kişiler artsa, ama bu kadar çok şeye kanalize olmaya çalışırken çok zor.
Çocukları her şeyi bilsin isteyen ama asla kitap okumak istemeyen bu güruh var ortada. Üzgünüm ama parayla bilgi, yetenek satın alınmıyor. Ne kadar çok kursa gönderirseniz o kadar bilgili ve donanımlı olmuyor. Hepsinden azar azar oluyor. Biraz tenisçi, yer yer jimnastikçi, çoğu zaman kemancı, dilde hepsi ama koca bir “hiç”in ta kendisi.
Çocuklarımıza fırsatlar sunalım. İlber Ortaylı gibi 10 dil bilsin; 10’a kadar saymayı değil. Dört Mevsimi piyanoda parmakları ucunda yaşasın; uçuşan düşüncelerle içinde değil. Ne olacaksa da en iyisi olsun; ortaya karışık değil.
