Yalnızlık bir seçim mi?

Sosyal insanlar sıklıkla yalnız kalmanın ne kadar yanlış olduğundan bahsederken bazıları ise tek başınalığın bir seçim olduğunu savunuyor. Bu durum herkes tarafından farklı şekillerde yorumlanıyor. Ben ise, yalnızlığın yüzde doksanlık kısmının yalnızca seçimlerden ibaret olduğunu düşünüyorum.

İnsan, kendini diğer canlılardan soyutluyorsa, kalbine girmeye çalışanlara sırtını dönüyorsa ve en önemlisi de kendi duvarlarını aşmak ya da aştırmanın önüne bir engel oluyorsa yalnızlık tamamıyla seçim haline geliyor.

Peki bu durum sizce normal mi? Yani insan, tek başına ve herkesten bağımsız bir şekilde yaşayabilecek bir canlı mı?

Bana kalırsa tek başına ve herkesten uzak bir yaşam mümkün değil. Çünkü hayat diğer insanlarla ve sevdiklerinle paylaştıkça anlam kazanıyor.

Hiç tanımadığın bir insandan aldığın tebessüm, gün ortasında gelen kısa ama anlamlı bir mesaj ya da hastayken uzanan bir el. Her biri aslında yalnızlığın küflü kokusu yerine birlikteliğin çiçeklerinin tercih etmemiz gerektiğine dair bir işaret. Peki, sizce?