Giriş
Türkiye- Avusturya maçını TFF’nin davetlisi olarak Leipzig’de izledim. Öncelikle bu nazik davet ve harika organizasyon için çok teşekkür ederim. Milli takım sahada futbol dersi verirken, biz davetliler statta ve şehirde kusursuz bir organizasyona tanıklık ediyorduk. Gençlerimiz ‘Türkler bu turu geçemez. Türklerin organize yeteneği yok’ yaklaşımını yıktılar. Yolculuk İstanbul’dan başladı. Alanda pek çok eski, yeni dostu görmek güzeldi. Uçakta TFF Başkanı Sayın Büyükekşi istisnasız giderken de dönerken de her konuğun yanına geldi ve tek tek ilgilendi. Beni çıkaramamasını da TV izleyememesine bağladı. Leipzig’de spor müdürümüz sevgili Coşkun Türk’le buluştuk. Maç öncesi havayı koklamak için merkeze indik. Sevgili Coşkun Almanya’da öyle bir tecrübe kazanmış ki; ilk gün gittiği şehrin her yerini keşfedebiliyor. ‘Şuradan gidelim, burası daha kestirme’ falan derken Leipzig’in orta yerine geldik. Leipzig kompakt bir şehir. Çok güzel bir meydanı var. Bizim Türkler her maç öncesi olduğu gibi yürüyüş düzenlediler. Marşlar, tezahüratlar eşliğinde gerçekten görülmeye değerdi. Hani derler ya; dosta güven, düşmana korku salan... İşte öyle bir yürüyüş.
MÜNECCİM MİSİN HAKAN KORKMAZ
Meydandaki kafeler yarı yarıya paylaşılmış. Türkler ve Avusturyalılar yan yana oturuyorlar. Ne ters bir bakış, ne bir laf atma! Birbirine başarılar dileyen hareketler. İnsan, ülkemizdeki gerilimi görünce bu centilmenliğe özeniyor. Tüm Avusturyalıların yüzünde ‘Biz bu maçı kazandık bile kardeş’ bakışları, afraları, tafraları filan. Bir de ‘Şinitzel kebaptan iyidir’ pankartı açmışlar. Te Allahım yarabbim ya! Bizim taraf kararsız. Gönlümüz kazanmak istiyor, aklımız mutedil. Öyle ya turnuvanın en flaş takımıyla oynayacağız. Tura inanmak istiyoruz. Bunun için herkes birbirini gazlamak istiyor ama o gaz bir türlü tam olarak gelmiyor. Oturduğumuz arkadaşlar arasında sadece eski futbolcu yeni menajer Hakan Korkmaz ‘Biz bu turu geçeceğiz abicim.’ diyor. Nasıl bu kadar emin olduğunu sorduğumuzda da ‘Elenirsek tüm Leipzig’e yemek ısmarlarım.’ diyor. Bizim çocuklarla beraber galibiyetten en emin görünen oydu. ‘İnşallah’ deyip stada gittik.
HANİ ŞİNİTZEL DAHA İYİYDİ BİRADER
Baştan söylemeli öyle hiç TV’den izlemeye benzemiyor. Mesela benim ilk gole inanmam çok uzun sürdü. Skorborda bakıyorum, etrafıma soruyorum, sahaya bakıyorum. Galiba öndeyiz evet. İlk yarı geçmek bilmedi. Son dakikalar da öyle. Mert’in son saniye kurtarışında birkaç sıra yana kaymışız. Oynadık, direndik ve kazandık. Kendimi maç izlerken heyecanlı falan sanırdım. Montella’yı gördükten sonra karar değiştirdim. Ben sakin kaçıyorum. Hele yedek kulübesinin heyacanı! Zor oldu ama kazandık. Maç boyu tur bekleyen Avusturya taraftarının yıkımı benim beklediğimden çok çok fazlaydı. Ağlayanlar gördüm. Türküz sonuçta. Serde merhamet var. Yanlarına gidip teselli etmeye çalıştım ama nafile. Ne kadar da ‘bu bir oyun. Çok iyi oynadınız. Siz de bu turu hakettiniz.’ gibi teselli cümleleri kurduysam da faydasız. E hani şinitzel daha iyiydi birader? Bizim kutlamalar geç saatlere kadar devam etti. Bizim çocukların çabasını görünce bir yorgunluk hissetmiyor insan. Memlekete dönüş yolunda hem gerçekte hem de duygu olarak harbiden uçuyorduk. Şu günlerde böyle bir morale çok ihtiyacımız vardı. Umuyorum bu zafer daha büyüklerinin bir aşaması olur. Yaşanması, hissedilmesi, orada olunması gereken bir zafer gecesiydi. Ben de büyük bir keyif ve gururla diyorum ki; oradaydım.
