Yurdumun şairleri (03.08.2023)

O GÜZEL İNSANLAR

O güzel insanlar, birer birer yittiler
Ebedi aleme sessizce çekilip gittiler
O güzel insanlar, bir onur abidesi idiler
O güzel insanlar, birer birer yittiler
Kendilerine eşsiz birer ilke çizdiler
Çekilip gitmek için kendilerini sıraya dizdiler
Nakış gibi işlediler yaşamı, zorlukları çözdüler
O güzel insanlar, birer birer yittiler
Acemoğlu, Çakıroğlu, Kantar, Yadigâr
Kim bilir sırada hangimiz var
Birer onur abidesi idiler onlar
O güzel insanlar, birer birer yittiler
Kalanlara örnek bir yaşam bıraktılar
Ebedi istirahatgâha birer birer aktılar
Kişilikleri ile, onurları ile vardılar
O güzel insanlar, birer birer yittiler
Hangi birini anlatayım, hepsi de güzeldi
Karakter sahibi idiler, hepsi de özeldi
Kendilerine örnek bir yaşam çizdiler
Canlarım, arkadaşlarım, sessizce yittiler

Hüseyin Pınarcıoğlu Ankara’da yaşıyor. Emekli öğretmen. Bu şiiri yitirdiği güzel arkadaşlarına ithaf etmiş.

ADI YOK SENSİZLİĞİN

Yuvasız bir kuş mu
Uykusuz bir düş mü
Yağmursuz bir kış mı
Adı yok sensizliğin
Tohumsuz bir toprak mı
Rüzgârsız bir yaprak mı
Sorusuz bir cevap mı
Adı yok sensizliğin
Sabahsız bir gece mi
Yarım kalmış hece mi
Çözümsüz bilmece mi
Adı yok sensizliğin

İsmail Dayı Yalova’da yaşıyor.

YETER Kİ SEN GEL

Beni sensiz, seni bensiz bırakma
Her şeye razıyım, yeter ki sen gel
Sevda ateşiyle kül edip yakma
Her şeye razıyım, yeter ki sen gel
Ölmeden öldürüp zay etme beni
Damla idim, coşkun çay etme beni
Kirişine gerip yay etme beni
Her şeye razıyım, yeter ki sen gel
Gönülden bağlandım dolmuyor yerin
Açtığın yaralar derinden derin
Tek arzum, elimde olsun ellerin
Her şeye razıyım, yeter ki sen gel
Aldanmışım, inanmışım sözüne
Gözlerimi esir ettin gözüne
Hasret koyma beni o gül yüzüne
Her şeye razıyım, yeter ki sen gel
Beni gidip dağa taşa ektirme
El içinde şu boynumu büktürme
Artık İlimdar’a acı çektirme
Her şeye razıyım, yeter ki sen gel

Orhan Oyanık Çanakkale Çan’da yaşıyor.

DERTLİ

Hiç bahar görmedim ben
Hep bitmeyen kışlardayım
Düz ovalar çok uzak
Yorgun ve bitkin halde
Sarp yokuşlardayım
Yaz geçmiş kaybolan renklerle
Dökülmüş yapraklarla yoldaşım
Şimdi vakit gece yarısı
Ağarmayan karanlıklarla
Ben hep arkadaşım
Çaresiz dertlerim
Parça parça gökyüzünde
Gözyaşlarım, dualarım
Deler belki karanlığı, bilmiyorum
Gelecek mutlu günleri
Ümit kesilmez Allah’tan deyip
Hâlâ bekliyorum

Ertuğrul Akcan Manisa Akhisar’da yaşıyor.

ÖLENE KADAR

El değilim sevgilim, bıçak vurma yarama
Sen bana kendin geldin şu karanlık dünyama
Bir sen varsın içimde, başka kimseyi arama
Yeter ki sen sev beni, yalnız ölene kadar
Yokluğun büyük acı, sensizlik öyle zor ki
Dünya bana kapkara, güneş tutuldu sanki
Ben sensiz günlerimde çok acılar çektim ki
Acılarımla sen sev beni, yalnız ölene kadar
Kalbim parçalanıyor benim seni özlemekten
İnan ki yalan değil, seni seviyorum gerçekten
Öyle bir kesildim ki ben yemekten, içmekten
Yeter ki sen sev beni, yalnız ölene kadar
Sana sevgim çok büyük, içimde saklı özü
Hiç sönmesin isterim, kalbimde yansın közü
Yalnız sen de unutma, bana verdiğin sözü
Yeter ki sen sev beni, yalnız ölene kadar

Nazif Çerçi Manisa Salihli’de yaşıyor.

SEN BANA OLMAZDIN YAR

Böyle sevgi yaşamadım seni tanıyana kadar
Gördüm ki aramızda dağlar kadar fark var
İsterdim sürsün bu sevgi ölene kadar
Ben sana olsam da sen bana olmazsın yar
İçimde kanar durur, sevginin açtığı yaralar
Senin önünde duran nice baharlar var
Benim önümde ise hazan dolu sonbahar
Ben sana olsam da sen bana olmazsın yar
Sen gülüp geçersin benim yüreğim kan ağlar
Kolay silinmez bilirim senle olan hatıralar
Benim sevgim gerçekti hem de mezara kadar
Ben sana olsam da sen bana olmazdın yar
Halimi görmek istersen, gözyaşlarım oldu pınar
Kısa süren sevgimizde senle ayrıldı yollar
Yolun açık olsun güzelim, sana mutluluklar
Artık seni görmemek için kaçacağım diyar diyar

Süleyman Özgenç İzmir’de yaşıyor.

BUZ GİBİYDİ

Buz, kıldan ince kılıçtan keskin
Buz, buz gibiydi
Yağan kurşunlar
Derin sularda
Küllenmiş anılar
Ey gecelerin astarsız yüzü
Gam mı, keder mi yükledin sırtıma
Buz gibiydi
Seni düşündüğüm her an
Buz
Düşüp kalktığım sokaklar ateş
Ruhumun çehresinde
Penceresiz umutlar
Buz gibiydi, buz

Remziye Çelik Mersin’de yaşıyor.

GÖREMEZLER

Bana bakıp bakıp imrenenler
Yaşadığım hayatı hayal edenler
Pembe bulutlarda gezinenler
Benim neler çektiğimi göremezler
Anamın beni tarlada doğurduğunu
Oyuncaklarımın toprak olduğunu
Hayatımın hamur gibi yoğrulduğunu
Yüreğimdeki yangını göremezler
Üstümde kara bulutların dolaştığını
Gecelerimin sabahının olmadığını
Tutunacak dalımın kalmadığını
Bu ızdırapları çekmeyenler göremezler

Bedri Söğüt Mardin Savur doğumlu. 48 yıldır şiir yazıyor.

GEL

Bu bitmeyen dertleri
Üstümüzden atalım
Gel seninle İstanbul’a
Yaşamaya gidelim
Boğaziçi, Beyoğlu
Harikalar diyarı
Beyazıt, Eminönü
Tarih kokar her yanı
İstanbul dedikleri
Büyük bir memleket
Bahtımız böyle deme
Değişir bir gün elbet
Çok vakit kaybetmeden
Son bir karar verelim
Gel seninle İstanbul’a
Yaşamaya gidelim

Aydın Akan Yalova’da yaşıyor.