Yurdumun şairleri (06.08.2023)

CANIM BABACIĞIM

Hayat telaşında
Geçen günleri
Ne zahmetle büyüttünüz
Sizler beni
Unutur muyum ben
Annesiz geçen o günleri
Bir zamanlar
Kırıldı bizim kanadımız
Dağlara, taşlara yazıldı adımız
Sığındım babamın kanatlarına
Annemin kokusunu alayım diye
Ne mutlu bugünlerimize
Geceleri kalktığım zaman
Arardım annemin kokusunu
Her zaman
Unutur muyum ben
O geçen günleri
Kalbimin en derin yerinde
Saklıyorum o günleri

İsmail Kula Babaeski’de yaşıyor.

DÖN SEVGİLİM

Seni düşünüyorum her gece
Hayalimdesin gündüz gece
Sana olan aşkım nice
Dön bana sevgilim, dön istiyorum
Benim sevgim inan sana da yeter
Benim gönlüm büyük liman, sana verir yer
Biliyorum aşka açsın etme beni terk
Dön bana sevgilim, dön istiyorum
Haykırdım rüyamda inan seni ben
Kan ter içinde kalmıştı bedenim
Sevmiştim ben seni, inan ben seni
Dön bana sevgilim, dön istiyorum

Servet Bardak Siirt’te yaşıyor.

ÜŞÜYEN AVUÇLARIMDA

Karanlık en koyu sohbetinde sokaklarla
Sesimin cılızlığı vuruyor kaldırımlara
Adımlarım sensizliğin yarışında
Kim bilir kaçıncı kaybedişim
Ben mi çoğalıyorum gecede
Gece mi çoğalıyor içimde
Yerli yersiz düşlerimde
Saklandığın yerden çıkmıyorsun yine
Bu kaçıncı seslenişim
Bu kaçıncı arayışım
Senin olduğun yerde
Bu kaçıncı kendimi kaybedişim
Gözlerimden demir alıyor
Rotasını yitirmiş bir gemi
Yine yokluğunda varlığına batıyor
Martılar çığlık çığlığa
Rüzgârlar savuruyor sessizliğini
Yankılanıyor içimin duvarlarında
Hiç yazılmamış şiir
Ve hiç söylenmemiş türkü tadında
Yitiriyorum seni üşüyen avuçlarımda

Ümran Yıldırım Tarsus’ta yaşıyor.

KADER UTANSIN

El ele tutuşup dolaşamadık
Diz dize oturup konuşamadık
Göz göze gelip bakışamadık
Arzu ile dolup kavuşamadık
Üzülme sevgilim, kader utansın
Şu an dünyada dolaşıp durdum
Teselli yerine gözyaşı buldum
Seni aramaktan artık yoruldum
Mutluluk yerine gam ile doldum
Üzülme sevgilim, kader utansın
Hayat bir rüyaymış bilemedim
Göz göze gelip gülemedim
Seni doyasıya sevemedim
Kimselere aşığım diyemedim
Üzülme sevgilim, kader utansın

Ahmet Karaköz 1964 Bilecik Söğüt doğumlu.

SENDEN SONRA

Senden sonra ben böyle oldum
Bırakıp beni yalnızlığın kollarında
Çekip gittin bir gün apansız
Zamanlar kötü, insanlar kalleş şimdi
Artık oyun bitti, perdeler indi
Mevsimlerden sonbahar, yağmur yağıyordu
Tıpkı seninle biten aşkımız gibi
Güya seninle bir gün evlenecektik
Sana benzeyen iki çocuğumuz olacaktı
Şimdi içimden bu şehri yakmak geçiyor
Senden sonra içkiye ve tütüne de alıştım
Yok artık, imkânsız anılar da avutmuyor beni
Tüm düşüncelerim hepsi birer birer idam mahkûmu
Ben o prangaya vurulmuş sana sevdalı adam
Dünyaya yeniden gelseydim yine seni severdim

Hasan Dal Edirne’de yaşıyor. Emekli memur.

LİMAN ÇOCUĞU

Parmaklık arkasından sokakları seyreden mahkûmlar gibiyim
Yanımda bir döşek, bir yastık ve mum
Parmaklık aralarından parlayan kenti seyrediyorum
Ve düşünüyorum kendimce ben seviyorum geceyi
Hep böyle geceler yazdım bu şiirleri
Hapishaneyi andıran bu dar, loş odada
Şarkılarımdır şu an duvarlara sinip yankılanan
Gözlerimde parıldayan gündüzle gecenin karmaşası
Bir yerde okumuştum, yalnız yaşayan bir adamın hikayesini
O adam gibi ben de yaşadığımın farkında değilim
Umutsuzca gelmeyecek güzel günlere gün sayıyorum
Sırtımda ağırlığıyla yokluğun ve acıların
Bir yerde okumuştum hep gülen liman çocuğunu
Ben de öyle bir çocuğa özendim
Tek farkım hiç gülmesini bilmiyorum
Zorluyorum kendimi ama bir türlü gülemiyorum

Ramazan Seyhan Ankara’da yaşıyor.

SON OLSUN ÖZLEMLER

Memleketimden uzak diyarlarda
Hasret acısıyla yanıp yanıp tutuşuyorum
Sizleri çok özledim, çok özledim canlarım
Gözümde tütüyorsunuz her anımda birer birer
Kahrolası bu zalim gurbetlik
Yedi bitirdi, tüketti beni
Eşim, çocuklarım, kardeşlerim, anam, babam
Dostlarım
Gözümde canlanıyorsunuz birer birer
Bitsin artık bu kahroluşlar, ızdıraplar
Yüreğimdeki yangınlar son bulsun diyorum
Gücüme gidiyor, çekemiyorum
Çekemiyorum artık
Bitsin bu hasretlikler, bu özlemler
Kucağımı açtım sizleri bekliyorum
Bırakmayın ne olur beni, sizleri çok seviyorum

Cumali Kıcır Adana Ceyhan’da yaşıyor.

SIKINTI YOK YANİ

Her sabah gün ağarırken
Kalk borusu çaldı bende
Umutlarımla uyandım
Ekmeğimin peşinde yol aldım
Bugünlere gelmek için
Bir ömür harcadım
Şimdi iyiyim, hoşum eski dostum
Tadım tuzum yerinde
Kahvelerim pişti gel
Köpükleri taştı gel
İyi günün dostu
Kötü günlerim geçti gel
Amma
Kötü günümde katkısı olmayanın
İyi günümde hissesi yoktur
Bunu da bil
İstersen beni sil
Sıkıntı yok yani

Mustafa Kemal Tığcıoğlu İzmir’de yaşıyor.

SENSİZLİĞİN ADI YOK

Yuvasız bir kuş mu
Uykusuz bir düş mü
Yağmursuz bir kış mı
Adı yok sensizliğin
Tohumsuz bir toprak mı
Rüzgârsız bir yaprak mı
Sorusuz bir cevap mı
Adı yok sensizliğin
Sabahsız bir gece mi
Yarım kalmış bir hece mi
Çözümsüz bir bilmece mi
Adı yok sensizliğin
Kayasız bir dağlar mı
Yoksa susuz bir pınar mı
Yapraksız bir çınar mı
Adı yok sensizliğin

Hüseyin Erol Özbürün İzmir’de yaşıyor.