Yurdumun şairleri

DELİ GÖNÜL

Deli gönlüm sevdi mi dağlar gibi
İçim olur mor sümbüllü bağlar gibi
Yorgun yüreğim yanar ateş korlar gibi
Sevdi mi akar coşkun çaylar gibi

Gönlümü açtım mı deryalar denizler gibi
Kendi garip, gönlü zengin kalpler gibi
Deli gönlüm kader bizlere de bir gün güler mi
Yoksa gülmez mi kuraklaşmış çöller gibi

Deli gönül kadersiz, bahtı kara
Bir zalim kalbimde bıraktı yara
Kalp yarama merhem olan olur mu baharım
Yorgun gönlüm tespihini çeker sara sara

Deli gönül ferman dinlemez sevdi mi
Bu dünya yalan, insanlar fani öldü mü
Nokta kadar menfaat için bir gül kadar eğilme
Zalim dünya boştur haramla cebimi doldurma

Ramazan Dindin Kütahya’da yaşıyor.

HABERİN VAR MI?

Doldurdum bu gece de yalnızlığı bardağıma
Aldım sardım sen dolu anıları kucağıma
Damlarken gözyaşım yanağımdan yastığıma
Senin haberin mi var
Özleminin ayazı vursa da yüreğime
Umut dolu sabahlar benim neyime
Karabasan yokluğun çökerken geceme
Senin haberin mi var
Gün ağarıyor, sönüyor bir bir yıldızlar
Gözlerim hâlâ gözlerinle bakışıyorlar
Yasımızı tutarken kasvetli duvarlar
Senin haberin mi var
Ömrüm mevsimlerin sonbaharında
Umutlarım kefen renginin beyazında
Yorgun bedenim mezarlık yolunda
Senin haberin mi var

Fatih Hicret Tarsus’ta yaşıyor.

YANINDAYIM

Gözlerini sulama hasret yaşlarıyla
Bir dost aradığında sakın gözyaşına sarılma
Bırak kendini kollarıma
Mutluluğu doyasıya yaşatayım sana

Dünyanın kapılarını sonuna kadar aç bana
Beni sana yabancı bırakma
Eğer gözündeki yaş döküldüyse yanaklarına
Ellerini uzat tüm hasretinle seni seven adama

Bırak seni gözyaşlarından kurtarayım
Söyle ağlamana nasıl dayanayım
Varlığımı ve yüreğimi yüreğinde hisset
Çünkü seninleyim, çünkü yanındayım

Tevfik Ökkeş Yavuz Osmaniye’de yaşıyor.

YANGINLARDAN KURTULAMADIM

Ne anam kaldı ne de babam
Yetim kaldım, yapayalnız tek başına
Bir gün olsun gülmedi yüzüm
Gözüm yaşlı hep kederliyim
Dostlarım kapımı çalmaz oldu
Yüzüstü bıraktılar beni hayırsızca
Kimselere güvenim kalmadı artık
Gözüm hep yaşlı, hüzünlerdeyim
Kahırlar içinde yaşamayı ben mi istedim
Ne yapacağımı bilmez bir halde
Yangınlar içinde kavruldum bittim
Sonunda serseri bir şekilde
Kara toprağa yem oldum gittim

Cumali Kıcır Adana Ceyhan’da yaşıyor.

DOSTUN DİLİNDEN

Şairin kalemi benzer bülbüle
Yazar şiirini getirir dile
Yazar kimliğini el alem, ele
Benzetir dostları açan bir güle
Gül sararıp solar, dostlarsa asla
Ne kadar dost olsan bırak mesafe
Ecelin gelip de hele bir öl de
Anlatır kalemim münasip dilde

Kaderde yazılan gelirmiş başa
Aklını kullan da su katma aşa
Dünyada güvenmez kardeş kardeşe
Ana bir olsa da ayrıdır kese

Daima dik dursun, başını eğme
Ona buna bakıp, sakın güvenme
Dost görünür sana, yüzüne güler
Hem kuyunu kazar beddua eder
Kötü söz daima sahibinindir
Allah’a sarıl da ateşi söndür
Daima tövbe et girme günaha
Yaklaşmaz kör şeytan sana bir daha

Avni Bilgin Sakarya’da yaşıyor.

HAYAT KAPATTI YOLUMU

Neden yüzün gülmez derler
Hayat bana gülme dedi
Huzurlu zaman ararken
Hayat bana bulma dedi

Dünyayı görüp gezmeye
İlmi okuyup yazmaya
Kör düğümleri çözmeye
Hayat bana bilme dedi

Başımda kar erimiyor
Ayak yorgun yürümüyor
Gözyaşlarım kurumuyor
Hayat bana silme dedi

Garip Ahmet bu süreci
Anlatmaya yoktur gücü
Sordum yok mudur ilacı
Hayat bana alma dedi

Ahmet Sivri İzmir’de yaşıyor. Emekli memur.

GİT BİR DAHA GELME

Ne dedim de bırakıp gittin
Sen hayatımı zehir ettin
Eğer deli etmekse niyetin
Git, bir daha gelme

Bıraktığın yaralar bana yeter
Çektiğim acılar ölümden beter
Gün gelir bunlar da geçer
Git, bir daha gelme

Yolun açık olsun demem
Israr etme asla gelmem
Pişman olsan da seni istemem
Git, bir daha gelme

Senin yüzünden sevmeyi unuttum
Aylarca bekledim kendimi avuttum
Dönersin diye inan ki sustum
Git, bir daha gelme

Muharrem Ortun Diyarbakırlı. PTT Telekom’dan emekli.

YALNIZLIK

Sabahlara dek nöbet tutuyor gözlerim
Elektrik direklerinde de yalnızlık asılı
Ve içimde bitmeyen sensizliğin sızısı
İşte yaşam ümidini yitirdi yüreğim
Loş ışıklı ıssız sokaklarda
Kanayan yüreğimle şiir yazıyorum
Erişilmez bir umudun ardından
Sana haykırmadığım dizeler geçiyor aklımdan
Kulaklarımda yankılanıyor, söyleyemiyorum
İsmin dudaklarımda yığılıp kalıyor
Nihayet keder sarıyor ümitsiz kalbimi
Kuruyacak mı gözlerimdeki bu yaşlar
Islanacak mı tek dostum kağıtlar
Lanetliyorum bu kötü kaderimi
Izdıraplar demir atmış yüreğimin limanına
Çaresizim ama umutsuz değilim
Seviyorum

Emin Barut İskenderun’da yaşıyor. Emekli.