Giriş
“Sevgi neydi? Sevgi emekti” tadında başlıyorum bugünkü yazıya sevgili gönül dostları…
Soruyorum hazırsanız:
Bayram neydi peki?
Hemen cevaplıyorum:
Bayram özellikle bizim jenerasyon için çok şeydi... Bayram el öpmekti, yeni kıyafetler giymek, sabah erkenden ailece mükellef kahvaltı yapmak, ailenin büyüklerini ziyaret etmek, onlardan alacağın küçük ya da büyük harçlığın heyecanıyla beklemekti...
Çikolataya tatlıya doymak demekti, hani şu Ferzan Özpetek’in kalabalık sofralarına özeniyoruz ya, tam da onunki gibi geniş mi geniş sofralar demekti...
Bazı ailelerde bayram kahvesinin yanında likör yudumlamak, bazılarında ille de sarmayı sofraya koymak, ekrana hangi sanatçılar çıkacak diye merakla beklemekti.
İyilik, dostluk, güzellik, herkesle barışmak demekti.
Şimdiki bayramlar ne peki?
Sadece tatil! Zaman değişti, yoğun hayatlarımızın, koşturmacalarımızın içinde kendimize iki üç gün zaman yaratmak demek artık bayramlar.
Olsun, bayram temennilerimiz değişmedi en azından, o da bir şey…
Neyse, herkesin bayramı kutlu olsun, şeker tadında, huzurlu olsun.
Şiddetin özrü olur mu?
Olur; hem de bal gibi olur. Şiddet göstermiş birinin yaptığı hatayı anlaması, özür dilemesi, saçmaladığını, büyük ayıp ettiğini fark etmesi yarattığı şiddeti yok etmez ama önemli.
Çünkü şiddetin neresinden dönersen kârdır arkadaş!
Ha, karşı taraf affeder mi bu büyük ayıbı onu bilemem ama özür pişman olmak, utanmaktır. Hazım Körmükçü de yaptığı ayıbın farkına varmış, özür dilemiş.
Olayı biliyorsunuz…
Hazım Körmükçü, nişanlısı Zeynep Tandoğan’ı dövmüş, kan revan içindeki fotoğraflar ortaya dökülmüştü...
Körmükçü “O da benim yüzümü kanattı” diye karşı suçlamada bulunmuş, çift birbirinden şikayetçi olmuştu.
Sonra ne oldu? Hazım Körmükçü’ye herkes tepki gösterdi, onu kınadı, kimse sırtını sıvazlayıp yanında durmadı, sonunda da oynadığı dizinin kadrosundan çıkarıldı.
Bu kadar büyük tepkiyle karşılaşınca da beynindeki çipler yerine oturdu belli ki!
Bir açıklama yapıp özür diledi ve açmış olduğu davayı geri çekti. Bir adamın bu noktaya gelmesi az şey mi?
Her zaman söylerim, ceza her zaman caydırıcıdır.
Tıpkı Talat Bulut’un yaptıkları ve sonrası gibi….
O da aşağıdaki yazıda…
Tacize ceza şart
Talat Bulut’a da cezayı sektör kesti işte… Malum, dizi setinde görevli bir genç kızı taciz ettiği iddiasıyla tepki toplamıştı.
Dizinin yapımcısı Fatih Aksoy olayı ört bas etmeye kalkmadı, ‘suçlu bulunursa kadrodan çıkartırız’ dedi; dizinin kadın oyuncuları da genç kızın yanında oldu.
Hatta 56 yönetmen; dizi setlerinde bu tür tacizlere izin vermeyeceklerini ve Talat Bulut gibi isimlere kapılarını kapattıklarını duyurdular.
İşte budur! Bu duruş olursa, kimse tacize cesaret edemeyecek, buna yeltenen başına ne geleceğini bilecek.
Hollywood’ta da oldu...
Onlarca kadını taciz eden ve tecavüzle suçlanan yapımcı Harvey Weinstein ceza aldı, ancak elektronik kelepçe şartı ve kefaletle serbest bırakıldı. Ünlü aktör Morgan Freeman özür dilemek zorunda kaldı.
Eskisi gibi “tacizi açıklarsan rezil olursun, kimse seninle evlenmez, hayatın kayar” geyikleri iş yapmıyor yani.
O yüzden ceza önemli, dayanışma son derece şart.
Hadi şimdi taciz edin edebiliyorsanız bakalım, artık kadınlar susmuyor bilin.
Şahanesin Sumru Yavrucuk
Sumru Yavrucuk’u çok severim; oyunculuğunu, hayattaki duruşunu…
Geçtiğimiz günlerde bir çocuğun koruyucu ailesi olduğunu öğrenince, ona hayranlığım bir kat daha arttı.
Aslında o evlat edinmek istemiş, evli olmadığı için ancak koruyucu aile olabilmiş.
Ama şimdi 8 yaşındaki Yağmur’un koruyucu annesi; Yağmur da ona ‘Annecim’ diye sesleniyormuş.
Şahane değil mi?
Evlat edinen ya da koruyucu aile olmayı seçen, bu çocuklara çok da iyi bakan insanlara hayranım. Nilüfer de onlardan biri. Küçüçük bir bebeği evlat edindi, şimdi boyu kadar bir kız evladı var.
Oyunca Esra Akkaya, 2013’te Etiyopyalı bir çocuğu evlat edindi, şimdi çok mutlu bir anne.
Bu kadınlar insanın içini umutla dolduruyor mu, sevmeyi öğretiyor mu söyleyin?
